←پانویس
(←پانویس) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
(←پانویس) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱۰۱: | خط ۱۰۱: | ||
پاسخ این [[پرسش]] نیز نامعلوم است که اصول [[فکری]] [[عبدالله بن سبأ]] چه بوده است که در میان [[مردم]] رواج یافته بود؟ چگونه مردم جرئت و [[جسارت]] [[مبارزه]] با [[خلفا]] را از او آموختند؛ اما [[غلو]] وی را درباره علی{{ع}} -که حضرت را تا سرحد خدایی بالا برد- فرانگرفتند؟ اگر چنان بود که [[خوارج]]، مخالفان خود را با عنوان سبایی [[مذمت]] و [[تحقیر]] می‌کردند، چگونه اصول فکری آنان را پذیرفتند؟<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[مارقین (مقاله)| مقاله «مارقین»]]، [[دانشنامه امام علی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۹]]، ص ۲۴۰.</ref>. | پاسخ این [[پرسش]] نیز نامعلوم است که اصول [[فکری]] [[عبدالله بن سبأ]] چه بوده است که در میان [[مردم]] رواج یافته بود؟ چگونه مردم جرئت و [[جسارت]] [[مبارزه]] با [[خلفا]] را از او آموختند؛ اما [[غلو]] وی را درباره علی{{ع}} -که حضرت را تا سرحد خدایی بالا برد- فرانگرفتند؟ اگر چنان بود که [[خوارج]]، مخالفان خود را با عنوان سبایی [[مذمت]] و [[تحقیر]] می‌کردند، چگونه اصول فکری آنان را پذیرفتند؟<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[مارقین (مقاله)| مقاله «مارقین»]]، [[دانشنامه امام علی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۹]]، ص ۲۴۰.</ref>. | ||
== [[خوارج]] پس از [[نهروان]] == | |||
همان‌گونه که گذشت، عده‌ای از خوارج در نهروان [[امان]] خواستند، عده‌ای بر اثر احتجاجات امام علی{{ع}} و یارانش، به ویژه [[عبدالله بن عباس]] منصرف شدند و عده‌ای به راه [[حق]] بازگشتند. دسته‌ای از آنان هم دست به ماجراجویی زدند و با [[زندگی]] و [[آینده]] خویش [[بازی]] کردند. آنان پس از نهروان، چندین بار در دسته‌های کوچک بر [[امام علی]]{{ع}} خروج کردند. چنان‌که گفته می‌شود دوهزار نفر از آنان بر [[ضد امیرالمؤمنین]] خروج کردند. [[امام]] با سهولت و آسانی تحرکات خوارج را یکی پس از دیگری از بین می‌برد. خوارج علاوه بر منطقه [[نخیله]]، در [[انبار]]، [[ماسبذان]]، [[جرجرایا]]، [[مداین]] و اطراف [[کوفه]] نیز بر ضد آن حضرت خروج کردند<ref>ر.ک: بغدادی، عبد القاهر، الفرق بین الفرق، ص۸۱؛ اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین، ج۱، ص۱۹۵ - ۱۹۶؛ ابن خلدون، عبدالرحمان، تاریخ ابن خلدون، ج۳، ص۱۴۲؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۳۷۲ – ۳۷۳.</ref>. هنگامی که [[ابو مریم]] خروج کرد، [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} پنجاه نفر از آنان را که امان خواستند، امان داد و دیگران را یکجا کشت<ref>ر.ک: بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۴۸۶.</ref>. | |||
همان افرادی که از امام درخواست امان کردند و آن حضرت از آنان خواست که از وی کناره گیرند و در [[جنگ]] بر ضد [[برادران]] خارجی خود با وی شرکت نکنند، و همان کسانی که در [[جنگ نهروان]]. مجروح شدند و امام آنان را مداوا کرد، در نخیله بر ضد او خروج کردند. پس از او نیز بارها در مناسبت‌های مختلف بر دیگر [[زمامداران]] خروج کردند. از این گروه می‌توان ابن ضبان و [[معاذ بن حوین]] را نام برد<ref>ر.ک: مبرد، ابو العباس، الکامل فی الادب، ج۳، ص۱۳۶، ۱۹۶، ۲۳۶ - ۲۳۸؛ ابن خلدون، عبدالرحمان، تاریخ ابن خلدون، ج۳، ص۱۴۳؛ ولهاوزن، یولیوس، الخوارج و الشیعه، ص۵۱.</ref>. | |||
مطابق نقل [[مورخان]]، عبدالله بن عباس برای [[جنگ با خوارج]] به نخیله رفت و آنان را ریشه‌کن کرد و جز پنج نفر کسی [[جان]] سالم به در [[نبرد]]<ref>قضایا فی التاریخ الاسلامی، ص۸۱.</ref>.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[مارقین (مقاله)| مقاله «مارقین»]]، [[دانشنامه امام علی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۹]]، ص ۲۶۹.</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||