شهادت در راه خدا: تفاوت میان نسخه‌ها

== جایگاه شهادت نزد [[شیعیان]] ==

شهادت در [[مذهب]] [[شیعیان]] جایگاهی بس والا دارد. یازده [[امام]] [[معصوم]] [[شیعه]] {{ع}} همگی به گونه‌ای [[شهید]] شده و هیچ یک با [[مرگ طبیعی]] از [[دنیا]] نرفته‌اند<ref>بحارالانوار، ۲۱۷۲۷.</ref>. [[امام]] نخست [[شیعیان]]، حضرت [[علی بن ابی‌طالب]] {{ع}} چون هنگامه شهادتش فرا می‌رسد، می‌فرماید: "به خدای [[کعبه]] که [[رستگار]] شدم!"<ref>بحارالانوار، ۴۲/ ۲۳۹.</ref> و از [[القاب]] مشهور [[امام حسین]] {{ع}}، "[[سید الشهداء]]" است. این نشان از ارجی است که [[شیعیان]] بر شهادت می‌نهند. در نظرگاه [[شیعه]]، [[شهیدان]] در آن [[جهان]] مقاماتی بس والا دارند. آنان همان دَم که [[جان]] می‌بازند، از همه [[گناهان]] [[پاک]] می‌گردند<ref>تفسیر نور الثقلین‌، ۱/ ۵۱۷.</ref>. در [[قرآن]] نیز به صراحت از [[منزلت]] ویژه [[شهیدان]] یاد شده و آمده است که آنان نزد پروردگارشان به سر می‌برند و روزی می‌خورند<ref>آل عمران/ ۱۶۹.</ref>. [[حق]] [[شفاعت]] بعد از [[پاکان]] والامقامی‌ همچون [[پیامبران]] و [[عالمان]]، به شهیدان نیز رسیده است و بنابراین، آنان می‌توانند از دیگران پیش [[خداوند متعال]] [[شفاعت]] کنند<ref>بحارالانوار، ۱۰۰/ ۱۲.</ref>. از ویژگی‌های شهیدان این است که بدن آنان ـ اگر در معرکه [[جهاد]] زخم خورند و همانجا [[جان]] بازند ـ [[نیازمند]] [[غسل]] و کفن نیست و بدن [[شهید]] در چنین حالتی، [[پاک]] است<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۳۱۶-۳۱۷.</ref>.

== منابع ==