|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| ==نویسنده: آقای پورانزاب== | | ==نویسنده: آقای پورانزاب== |
| ==پاسخ اجمالی== | | ==پاسخ اجمالی== |
| ==[[چیستی انتظار]] قلبی==
| |
| *[[انتظار]] عبارت است از یک حالت قلبی و روحی که از آن آماده شدن برای چیزی که در انتظارش هستی، استفاده میشود لذا هر [[قدر]] [[انتظار]] شدیدتر باشد، آماده شدن هم بیشتر میشود<ref>ر.ک: بنی‌هاشمی، سید محمد، انتظار فرج، ص۳۰.</ref>. انتظار حالتی قلبی و نفسانی است که وقتی شدت یافت و عمق و [[غنا]] پیدا کرد از [[قلب]] به اعضا و جوارح سرازیر میشود و آثار خود را در عمل نشان می‌دهد و روشن است، [[انتظار]] مورد نظر [[پیشوایان معصوم]] همان [[انتظار]] عمق و [[غنا]] یافته است که موجب تلاش و [[مجاهدت]] [[منتظر]] میشود. اینرا می‌‌توان از پاداش‌هایی که برای [[انتظار]] ذکر شده دریافت. به عنوان نمونه در [[روایات]] چنین وارد شده است، [[منتظران امام مهدی]]{{ع}} همچون [[مجاهدان]] در رکاب [[پیامبر گرامی]] اسلام‌اند روشن است انتظاری که تنها در مرحلۀ [[قلب]] باشد و جز [[تأسف]] و [[اندوه]] قلبی اثر دیگری نداشته باشد و باعث دست روی دست گذاشتن و گوشه‌گیری و [[عزلت]] گردد، نسبتی با [[جهاد]] ندارد و نمی‌تواند [[ثواب]] [[مجاهدت]] در رکاب [[پیامبر]] را داشته باشد<ref>ر.ک: آیتی، نصرت‌الله، مکاتبه اختصاصی دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.
| |
| ==[[درجات انتظار]] قلبی==
| |
| *[[انتظار قلبی]] دارای درجات سه‌گانه است:
| |
| #درجۀ اول: [[یقین]] داشته باشد [[ظهور]] آن [[حضرت]] [[حق]] است و واقع خواهد شد و آن وعدۀ [[الهی]] است که تخلفی در آن نیست، و هر [[قدر]] هم در تحقق آن تأخیر شود، مایوس و [[ناامید]] نمی‌گردد و منکر اصل آن نمی‌شود. این درجه [[واجب]] است و [[حقیقت]] [[ایمان]] به آن بستگی دارد و نبود آن در [[باطن]] امر موجب [[کفر]] و [[ضلالت]] است؛ اگر چه به حسب ظاهر محکوم به [[احکام اسلام]] باشد، زیرا [[انکار]] امر [[امامت]] است، هر چند در ظاهر [[اقرار]] به [[توحید]] و [[رسالت]] دارد<ref>ر.ک: فقیه ایمانی، محمد باقر، لواء‌الانصار، ص؟؟.</ref>.
| |
| #درجۀ دوم: [[ظهور]] را موقت به وقت خاصی نداند که قبل از آن، مأیوس از وقوع شود. این درجه نیز [[واجب]] است، منتها به گونه ای که اگر نباشد موجب [[فسق]] است و آن یأسی است که [[حرام]] است و از آن [[نهی]] شده است<ref>ر.ک: فقیه ایمانی، محمد باقر، لواء‌الانصار، ص؟؟.</ref>.
| |
| #درجۀ سوم: بر حسب آنچه در [[روایات]] است: «هر صبح و [[شام]] [[منتظر فرج]] باشید»<ref>{{متن حدیث|توَقَّعُوا الْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۳۳۳، ح۱.</ref>؛ {{متن حدیث|یَأْتِی بَغْتَةً...}}؛ «او همچون شهاب فروزانی ناگهان خواهد آمد»<ref>{{متن حدیث|کَالشِّهَابِ الثَّاقِبِ}}؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۵۱، ص۷۲.</ref> و امثال اینها؛ در هر حال و هر زمانی باید [[منتظر]] بود، یعنی [[امید]] وقوع آن را داشت. این درجه مقتضای کمال [[ایمان]] است و نبود آن موجب نقصان در [[ایمان]] است؛ پس لازمۀ کمال [[ایمان]] [[مؤمن]] است<ref>ر.ک: فقیه ایمانی، محمد باقر، لواء‌الانصار، ص؟؟.</ref>.
| |
| *پس [[انتظار قلبی]] کامل به این حاصل میشود، شخص [[مؤمن]] در هیچ حالی از حالات و هیچ وقتی از اوقات و هیچ مکانی از مکان‌ها از یاد امامش و [[انتظار]] قدوم مبارکش خالی و فارغ نباشد، بلکه اگر در مجالس و محافل [[مردم]] هم حاضر میشود و با اهل عالم [[گفتگو]] می‌‌کند، قلبش پیش [[امام]]{{ع}} باشد و به [[انتظار]] او و [[خیال]] او و [[شوق]] وصال او باشد. مثل شخصی که اولادش منحصر است به یک نفر و آن یک نفر هم به جمیع [[کمالات]] آراسته است و وجودش انواع و اقسام فوائد و [[منافع]] را برای این شخص داشته باشد و به سفری رفته باشد و این [[پدر]] از جا و منزل او خبر نداشته باشد، آیا یک [[ساعت]] از [[خیال]] او بیرون می‌‌رود؟ یا آنکه از جستجوی او تغافل می‌‌کند؟ حاشا و کلاً! بلکه شب و روز، بلکه در تمام ساعات و حالات و حرکات و سکنات، [[محبوب]] او پیش نظر او ممثّل است و همین که [[انتظار قلبی]] به این درجه از کمال رسید، آثار ظاهریۀ او هم به درجۀ کمال می‌‌رسد<ref>ر.ک: موسوی اصفهانی، سید محمد تقی، چشم روشنی منتظران، ص؟؟.</ref>.
| |
| *بنابراین [[انتظار قلبی]] و لفظی آسان است و غالبا هم انجام میشود. کسی که چنین انتظاری دارد باید هم آماده بشود و هم آماده بکند. باید از نظر [[روحیات]]، [[ایمان]]، [[اعمال]] و [[عقیده]] هم دیگران را آماده کند<ref>ر.ک: مکارم شیرازی، ناصر، خبرگزاری رسمی حوزه.</ref>.
| |
| ==[[دلایل]] کاملتر بودن [[انتظار عملی]] از [[انتظار قلبی]]==
| |
| *باید توجه داشت بالاترین [[اعمال]] [[شیعه]] [[انتظار عملی]] است<ref>ر.ک: مکارم شیرازی، ناصر، خبرگزاری رسمی حوزه.</ref> و بنابر [[دلایل]] زیر، مقصود از [[انتظار فرج]] [[انتظار قلبی]] صرف، نیست:
| |
| #در [[روایات]] وارده از [[رسول اکرم]] {{صل}} و [[ائمه اطهار]]{{ع}} از [[انتظار فرج]] به عنوان [[افضل]] [[اعمال]] تعبیر شده است و این [[ظهور]] در [[انتظار عملی]] دارد؛ زیرا [[انتظار قلبی]] صرف را نمی‌توان عمل نامید<ref>مگر اینکه لفظ عمل، مجازاً به معنی انتظار قلبی به کار رود که آن هم احتیاج به قرینه و دلیل دارد؛ زیرا مجاز، برخلاف اصل است.</ref>.
| |
| #بدون تردید در مقایسه بین [[انتظار قلبی]] و [[انتظار عملی]] نمی‌توان [[انتظار قلبی]] صرف را [[افضل]] از [[انتظار عملی]] که متضمن [[انتظار قلبی]] است، دانست. بنابراین آنچه با "[[افضل]] [[اعمال]]" بودن تناسب دارد، [[انتظار قلبی]] صرف نیست، بلکه [[انتظار عملی]] است که جامع‌تر و فراگیرتر از [[انتظار قلبی]] صرف است. نتیجه اینکه آنچه از [[روایت]] {{متن حدیث|أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِی انْتِظَارُ الْفَرَجِ}} فهمیده میشود [[انتظار عملی]] است نه مجرّد [[انتظار قلبی]].
| |
| #اگر مقصود از [[روایت]] {{متن حدیث|أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِی انْتِظَارُ الْفَرَجِ}} را صرفاً [[انتظار قلبی]] فرض کنیم با مسلّمات [[شریعت اسلام]] و [[آیات]] و [[روایات]] منافات خواهد داشت. این خود [[دلیل]] روشنی بر این [[حقیقت]] است که [[انتظار قلبی]] صرف، مراد نیست. [[اعمال]] بسیاری وجود دارند که قطعاً از [[انتظار قلبی]] مجرد، [[افضل]] و بالاترند<ref>ر.ک: اراکی، محسن، نگاهی به رسالت و امامت، ص۸۹ـ۹۲.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==بند تفصیلی ندارد== | | ==بند تفصیلی ندارد== |
