←مقدمه
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
#{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِيَاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ * فَتَرَى الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسَارِعُونَ فِيهِمْ يَقُولُونَ نَخْشَى أَنْ تُصِيبَنَا دَائِرَةٌ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِيَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَيُصْبِحُوا عَلَى مَا أَسَرُّوا فِي أَنْفُسِهِمْ نَادِمِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! یهودیان و مسیحیان را دوست مگیرید که آنان (در برابر شما) هوادار یکدیگرند و هر کس از شما آنان را دوست بگیرد از آنان است؛ بی‌گمان خداوند گروه ستمگران را راهنمایی نمی‌کند * آنگاه بیماردلان را خواهی دید که برای آنان سر و دست می‌شکنند؛ میگویند بیم داریم که بلایی به ما رسد؛ بسا خداوند پیروزی یا امری (دیگر، پیش) آورد تا آنان از آنچه در دل می‌نهفتند پشیمان گردند» سوره مائده، آیه ۵۱-۵۲.</ref>. | #{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِيَاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ * فَتَرَى الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسَارِعُونَ فِيهِمْ يَقُولُونَ نَخْشَى أَنْ تُصِيبَنَا دَائِرَةٌ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِيَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَيُصْبِحُوا عَلَى مَا أَسَرُّوا فِي أَنْفُسِهِمْ نَادِمِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! یهودیان و مسیحیان را دوست مگیرید که آنان (در برابر شما) هوادار یکدیگرند و هر کس از شما آنان را دوست بگیرد از آنان است؛ بی‌گمان خداوند گروه ستمگران را راهنمایی نمی‌کند * آنگاه بیماردلان را خواهی دید که برای آنان سر و دست می‌شکنند؛ میگویند بیم داریم که بلایی به ما رسد؛ بسا خداوند پیروزی یا امری (دیگر، پیش) آورد تا آنان از آنچه در دل می‌نهفتند پشیمان گردند» سوره مائده، آیه ۵۱-۵۲.</ref>. | ||
#{{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ تَوَلَّوْا قَوْمًا غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مَا هُمْ مِنْكُمْ وَلَا مِنْهُمْ وَيَحْلِفُونَ عَلَى الْكَذِبِ وَهُمْ يَعْلَمُونَ * أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ عَذَابًا شَدِيدًا إِنَّهُمْ سَاءَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}}<ref>«آیا به کسانی ننگریسته‌ای که با گروهی که خداوند بر آنها خشم آورده است دوستی دارند، نه از آنانند و نه از شما و دانسته سوگند دروغ می‌خورند * خداوند برای آنان عذابی سخت آماده کرده است؛ بی‌گمان، بد است کاری که آنان می‌کردند» سوره مجادله، آیه ۱۴-۱۵.</ref>. | #{{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ تَوَلَّوْا قَوْمًا غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مَا هُمْ مِنْكُمْ وَلَا مِنْهُمْ وَيَحْلِفُونَ عَلَى الْكَذِبِ وَهُمْ يَعْلَمُونَ * أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ عَذَابًا شَدِيدًا إِنَّهُمْ سَاءَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}}<ref>«آیا به کسانی ننگریسته‌ای که با گروهی که خداوند بر آنها خشم آورده است دوستی دارند، نه از آنانند و نه از شما و دانسته سوگند دروغ می‌خورند * خداوند برای آنان عذابی سخت آماده کرده است؛ بی‌گمان، بد است کاری که آنان می‌کردند» سوره مجادله، آیه ۱۴-۱۵.</ref>. | ||
#{{متن قرآن|وَقَالُوا كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ *قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْنَا وَمَا أُنْزِلَ إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِيَ مُوسَى وَعِيسَى وَمَا أُوتِيَ النَّبِيُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ * فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ مَا آمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِي شِقَاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ}}<ref>«و گفتند: یهودی یا مسیحی باشید تا راه یابید؛ بگو: (خیر) بلکه ما بر آیین ابراهیم درست‌آیین هستیم و او از مشرکان نبود * بگویید: ما به خداوند و به آنچه به سوی ما و به سوی ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و نبیرگان فرو فرستاده شده و به آنچه به موسی و عیسی و آنچه به (دیگر) پیامبران از سوی پروردگارشان داده شده است ایمان آورده‌ایم؛ میان هیچ‌یک از آنان فرق نمی‌نهیم و ما فرمانبردار اوییم * بنابراین، اگر (آنان) به مانند آنچه شما بدان ایمان آورده‌اید ایمان آوردند، رهیافته‌اند و اگر رو برتافتند جز این نیست که در ستیزند و به زودی خداوند تو را در برابر آنان بسنده خواهد بود و او شنوای داناست» سوره بقره، آیه ۱۳۵-۱۳۷.</ref>. '''نکته''': {{متن قرآن|وَقَالُوا كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا}} [[آیات]] قبل گوهر [[آیین]] خدایی را در [[شخصیت]] و [[امامت]] [[ابراهیم]] و در بنای [[خانه]] [[توحید]] و [[مناسک]] آن، روشن کرد و نتیجه [[نفسانی]] و زیان‌آور [[اعراض]] از [[ملت]] [[ابراهیم]]، [[وصیت]] [[پدران]] را بفرزندان، بی‌اثر بودن نسبت [[فرزندان]] بپدران را، بیان نمود. اینها که خود را پیرو [[ابراهیم]] می‌دانند، آن [[آیین پاک]] و [[الهی]] را [[مسخ]] کرده و از عصبیت‌ها و غرورها و تشریفات و تقالید، عناوین و نام‌هایی ساخته و [[راه هدایت]] را در زیر این نام‌ها و عنوان‌ها می‌شناسانند. از این رو در برابر [[دعوت]] [[اسلام]] که همان [[ملت]] [[ابراهیم]] و [[آیین]] [[پیمبران]] گذشته است، میگویند باید [[یهودی]] یا [[نصرانی]] شد تا [[هدایت]] یافت. و همچنین هر گروهی [[دین]] خود را به [[حق]] و [[دین]] دیگری را [[باطل]] و [[کفر]] می‌شمارد. گویا [[سکوت]] از ذکر فاعل قالوا، اشاره به بی‌ارزشی این گویندگان و کوته‌بینان نظری آنها است. از امر {{متن قرآن|كُونُوا}} که دلالت به [[برتری]] اَمر دارد چنین بر می‌آید که این دعوت‌ها و دستورهای غرورانگیز از طرف سران و [[پیشوایان]] [[گمراه‌کننده]] می‌باشد. تو ای [[پیمبر]] این مطلب را اعلام نما که [[آیین حق]] و نیالوده همان [[آیین]] [[ابراهیم]] است که از هر [[باطل]] و ناحقی روی گرداند و در [[راه مستقیم]] خدایی بود و به هیچ وجه [[شرک]] نیاورد: {{متن قرآن|قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}} [[ابراهیم]] را [[حنیف]] گویند برای اینکه از [[کفر]] و [[شرک]] روی گرداند و به [[توحید فطری]] روی آورد و در راه آن مستقیم بود زیرا معنای [[حنیف]] شخص مایل از راه هموار شده عمومی، به طرف راه [[حق]] و مستقیم است. بعضی [[حنیف]] را به معنای حاج گرفته‌اند، از این جهت که بیت‌الحرام و [[مناسک]] آن [[مظهر]] و [[حافظ]] [[آیین]] [[ابراهیم]] می‌باشد، یا مقصود از حاج قاصد [[راه خدا]] است. پیش از [[اسلام]] بعضی از [[عرب]] چون خود را پیرو [[ملت]] [[ابراهیم]] می‌پنداشتند به آنها [[حنفاء]] و [[آیین]] آنها را “حنیفیه” می‌گفتند. این [[آیه]] برهانی به صورت [[جدل]] است: یا [[ملت]] [[پاک]] و نیالوده به [[شرک]] [[ابراهیم]]، طریق [[حق]] و [[هدایت]] است. یا آنچه شما [[اهل کتاب]] به صورت [[دین]] در آورده‌اید؟ چون قبول دارید که [[آیین]] [[ابراهیم]] طریق [[هدایت]] است، پس نام‌هایی که [[آیین]] را به آنها محدود کرده‌اید و ساخته‌های شما [[باطل]] و [[گمراهی]] است. اکنون، پس از ارائه [[آیین حق]] و ابطال [[دعا]] و آنان [[مسلمانان]] باید [[ایمان]] [[توحیدی]] خود را به تفصیل اعلام دارند<ref>پرتوی از قرآن، ج۱، ص۳۱۷.</ref>. | #{{متن قرآن|وَقَالُوا كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ *قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْنَا وَمَا أُنْزِلَ إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِيَ مُوسَى وَعِيسَى وَمَا أُوتِيَ النَّبِيُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ * فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ مَا آمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِي شِقَاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ}}<ref>«و گفتند: یهودی یا مسیحی باشید تا راه یابید؛ بگو: (خیر) بلکه ما بر آیین ابراهیم درست‌آیین هستیم و او از مشرکان نبود * بگویید: ما به خداوند و به آنچه به سوی ما و به سوی ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و نبیرگان فرو فرستاده شده و به آنچه به موسی و عیسی و آنچه به (دیگر) پیامبران از سوی پروردگارشان داده شده است ایمان آورده‌ایم؛ میان هیچ‌یک از آنان فرق نمی‌نهیم و ما فرمانبردار اوییم * بنابراین، اگر (آنان) به مانند آنچه شما بدان ایمان آورده‌اید ایمان آوردند، رهیافته‌اند و اگر رو برتافتند جز این نیست که در ستیزند و به زودی خداوند تو را در برابر آنان بسنده خواهد بود و او شنوای داناست» سوره بقره، آیه ۱۳۵-۱۳۷.</ref>. | ||
*'''نکته''': {{متن قرآن|وَقَالُوا كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا}} [[آیات]] قبل گوهر [[آیین]] خدایی را در [[شخصیت]] و [[امامت]] [[ابراهیم]] و در بنای [[خانه]] [[توحید]] و [[مناسک]] آن، روشن کرد و نتیجه [[نفسانی]] و زیان‌آور [[اعراض]] از [[ملت]] [[ابراهیم]]، [[وصیت]] [[پدران]] را بفرزندان، بی‌اثر بودن نسبت [[فرزندان]] بپدران را، بیان نمود. اینها که خود را پیرو [[ابراهیم]] می‌دانند، آن [[آیین پاک]] و [[الهی]] را [[مسخ]] کرده و از عصبیت‌ها و غرورها و تشریفات و تقالید، عناوین و نام‌هایی ساخته و [[راه هدایت]] را در زیر این نام‌ها و عنوان‌ها می‌شناسانند. از این رو در برابر [[دعوت]] [[اسلام]] که همان [[ملت]] [[ابراهیم]] و [[آیین]] [[پیمبران]] گذشته است، میگویند باید [[یهودی]] یا [[نصرانی]] شد تا [[هدایت]] یافت. و همچنین هر گروهی [[دین]] خود را به [[حق]] و [[دین]] دیگری را [[باطل]] و [[کفر]] می‌شمارد. گویا [[سکوت]] از ذکر فاعل قالوا، اشاره به بی‌ارزشی این گویندگان و کوته‌بینان نظری آنها است. از امر {{متن قرآن|كُونُوا}} که دلالت به [[برتری]] اَمر دارد چنین بر می‌آید که این دعوت‌ها و دستورهای غرورانگیز از طرف سران و [[پیشوایان]] [[گمراه‌کننده]] می‌باشد. تو ای [[پیمبر]] این مطلب را اعلام نما که [[آیین حق]] و نیالوده همان [[آیین]] [[ابراهیم]] است که از هر [[باطل]] و ناحقی روی گرداند و در [[راه مستقیم]] خدایی بود و به هیچ وجه [[شرک]] نیاورد: {{متن قرآن|قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}} [[ابراهیم]] را [[حنیف]] گویند برای اینکه از [[کفر]] و [[شرک]] روی گرداند و به [[توحید فطری]] روی آورد و در راه آن مستقیم بود زیرا معنای [[حنیف]] شخص مایل از راه هموار شده عمومی، به طرف راه [[حق]] و مستقیم است. بعضی [[حنیف]] را به معنای حاج گرفته‌اند، از این جهت که بیت‌الحرام و [[مناسک]] آن [[مظهر]] و [[حافظ]] [[آیین]] [[ابراهیم]] می‌باشد، یا مقصود از حاج قاصد [[راه خدا]] است. پیش از [[اسلام]] بعضی از [[عرب]] چون خود را پیرو [[ملت]] [[ابراهیم]] می‌پنداشتند به آنها [[حنفاء]] و [[آیین]] آنها را “حنیفیه” می‌گفتند. این [[آیه]] برهانی به صورت [[جدل]] است: یا [[ملت]] [[پاک]] و نیالوده به [[شرک]] [[ابراهیم]]، طریق [[حق]] و [[هدایت]] است. یا آنچه شما [[اهل کتاب]] به صورت [[دین]] در آورده‌اید؟ چون قبول دارید که [[آیین]] [[ابراهیم]] طریق [[هدایت]] است، پس نام‌هایی که [[آیین]] را به آنها محدود کرده‌اید و ساخته‌های شما [[باطل]] و [[گمراهی]] است. اکنون، پس از ارائه [[آیین حق]] و ابطال [[دعا]] و آنان [[مسلمانان]] باید [[ایمان]] [[توحیدی]] خود را به تفصیل اعلام دارند<ref>پرتوی از قرآن، ج۱، ص۳۱۷.</ref>. | |||
#{{متن قرآن|فَإِنْ حَاجُّوكَ فَقُلْ أَسْلَمْتُ وَجْهِيَ لِلَّهِ وَمَنِ اتَّبَعَنِ وَقُلْ لِلَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَالْأُمِّيِّينَ أَأَسْلَمْتُمْ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ}}<ref>«پس اگر با تو، به چون و چرا برخاستند بگو: من روی تسلیم به خداوند آورده‌ام و (نیز) هر کس از من پیروی کرده است (چنین است) و به اهل کتاب و درس ناخواندگان (مشرک) بگو: آیا اسلام می‌آورید؟ آنگاه اگر اسلام آوردند که رهیاب شده‌اند و اگر رو گرداندند، بی‌گمان بر تو جز پیام‌رسانی نیست و خداوند به (حال) بندگان بیناست» سوره آل عمران، آیه ۲۰.</ref>. | #{{متن قرآن|فَإِنْ حَاجُّوكَ فَقُلْ أَسْلَمْتُ وَجْهِيَ لِلَّهِ وَمَنِ اتَّبَعَنِ وَقُلْ لِلَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَالْأُمِّيِّينَ أَأَسْلَمْتُمْ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ}}<ref>«پس اگر با تو، به چون و چرا برخاستند بگو: من روی تسلیم به خداوند آورده‌ام و (نیز) هر کس از من پیروی کرده است (چنین است) و به اهل کتاب و درس ناخواندگان (مشرک) بگو: آیا اسلام می‌آورید؟ آنگاه اگر اسلام آوردند که رهیاب شده‌اند و اگر رو گرداندند، بی‌گمان بر تو جز پیام‌رسانی نیست و خداوند به (حال) بندگان بیناست» سوره آل عمران، آیه ۲۰.</ref>. | ||
#{{متن قرآن|مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذَلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَى عَلَى سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«محمد، پیامبر خداوند است و آنان که با وی‌اند، بر کافران سختگیر، میان خویش مهربانند؛ آنان را در حال رکوع و سجود می‌بینی که بخشش و خشنودی‌یی از خداوند را خواستارند؛ نشان (ایمان) آنان در چهره‌هایشان از اثر سجود، نمایان است، داستان آنان در تورات همین است و داستان آنان در انجیل مانند کشته‌ای است که جوانه‌اش را برآورد و آن را نیرومند گرداند و ستبر شود و بر ساقه‌هایش راست ایستد، به گونه‌ای که دهقانان را به شگفتی آورد تا کافران را با آنها به خشم انگیزد، خداوند به کسانی از آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند نوید آمرزش و پاداشی سترگ داده است» سوره فتح، آیه ۲۹.</ref>. | #{{متن قرآن|مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذَلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَى عَلَى سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«محمد، پیامبر خداوند است و آنان که با وی‌اند، بر کافران سختگیر، میان خویش مهربانند؛ آنان را در حال رکوع و سجود می‌بینی که بخشش و خشنودی‌یی از خداوند را خواستارند؛ نشان (ایمان) آنان در چهره‌هایشان از اثر سجود، نمایان است، داستان آنان در تورات همین است و داستان آنان در انجیل مانند کشته‌ای است که جوانه‌اش را برآورد و آن را نیرومند گرداند و ستبر شود و بر ساقه‌هایش راست ایستد، به گونه‌ای که دهقانان را به شگفتی آورد تا کافران را با آنها به خشم انگیزد، خداوند به کسانی از آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند نوید آمرزش و پاداشی سترگ داده است» سوره فتح، آیه ۲۹.</ref>. | ||