جز
جایگزینی متن - 'تکیه' به 'تکیه'
جز (جایگزینی متن - 'برده' به 'برده') |
جز (جایگزینی متن - 'تکیه' به 'تکیه') |
||
| خط ۸۶: | خط ۸۶: | ||
هر چند استفاده از نیروی عقل و [[خرد]] در ۴ حوزه [[فهم]]، [[تبیین]]، شناخت ([[کشف]]) و اثبات بخشی از حقایق و [[معارف دینی]] مورد تأکید [[کتاب و سنت]]، به ویژه [[سنت]] [[شیعی]] است، توجه [[شیعیان]] [[امامیه]] به عقل به عنوان منبع جداگانه در کنار کتاب و سنت به دوران پس از [[غیبت کبرا]] (حدود۳۳۰ ق.) باز می‌گردد. با آغاز این دوره و عدم دسترسی به [[امام]] [[معصوم]] از یک سو و پیدایش برخی [[پرسش‌ها]] و چالش‌های جدید و نبود پاسخِ روشن آنها در ظاهر کتاب و سنت، [[علمای شیعه]] به مرور، دو رویکرد کلی را در پاسخ به این [[پرسش‌ها]] و چالش‌ها در پیش گرفتند:<ref>جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۳ - ۱۰۵.</ref> | هر چند استفاده از نیروی عقل و [[خرد]] در ۴ حوزه [[فهم]]، [[تبیین]]، شناخت ([[کشف]]) و اثبات بخشی از حقایق و [[معارف دینی]] مورد تأکید [[کتاب و سنت]]، به ویژه [[سنت]] [[شیعی]] است، توجه [[شیعیان]] [[امامیه]] به عقل به عنوان منبع جداگانه در کنار کتاب و سنت به دوران پس از [[غیبت کبرا]] (حدود۳۳۰ ق.) باز می‌گردد. با آغاز این دوره و عدم دسترسی به [[امام]] [[معصوم]] از یک سو و پیدایش برخی [[پرسش‌ها]] و چالش‌های جدید و نبود پاسخِ روشن آنها در ظاهر کتاب و سنت، [[علمای شیعه]] به مرور، دو رویکرد کلی را در پاسخ به این [[پرسش‌ها]] و چالش‌ها در پیش گرفتند:<ref>جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۳ - ۱۰۵.</ref> | ||
گروهی موسوم به "اخباری" و "نص‌گرا" با [[اعتقاد]] به توقیفی بودن [[آموزه‌های دینی]] و [[ناتوانی]] [[عقل]] از [[ادراک]] و دستیابی به آنها بر [[پرهیز]] از هرگونه کاربرد عقل در [[فهم]]، [[تبیین]] و [[شناخت]] آموزه‌های دینی تأکید و بر | گروهی موسوم به "اخباری" و "نص‌گرا" با [[اعتقاد]] به توقیفی بودن [[آموزه‌های دینی]] و [[ناتوانی]] [[عقل]] از [[ادراک]] و دستیابی به آنها بر [[پرهیز]] از هرگونه کاربرد عقل در [[فهم]]، [[تبیین]] و [[شناخت]] آموزه‌های دینی تأکید و بر تکیه بر کتاب و سنتِ تنها [[اصرار]] ورزیدند.<ref>الفوائد المدنیه، ص۴۷ - ۵۰ و ۹۰ - ۹۵؛ جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۵.</ref> | ||
گروه دوم موسوم به "اصولی" و "عقل‌گرا" با استناد به [[آیات]]، [[روایات]] و اصول [[عقلانی]] بر [[توانمندی]] و [[به‌کارگیری عقل]] و [[اجتهاد]] در [[دین]] تأکید کردند.<ref> منابع اجتهاد، ص۲۴۰ - ۲۴۳؛ جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۵ - ۱۰۶.</ref>[[تاریخ]] نصگرایی و عقلگرایی و [[نزاع]] میان آنها هر چند با فراز و نشیب و تحولاتی همراه بود، با [[پیروزی]] نهایی عقلگرایان به پایان رسید و عقل به عنوان سومین منبع [[اندیشه]] [[دینی]] [[شیعه]] در کنار [[کتاب و سنت]] جای گرفت.<ref>جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۶ - ۱۱۶.</ref> | گروه دوم موسوم به "اصولی" و "عقل‌گرا" با استناد به [[آیات]]، [[روایات]] و اصول [[عقلانی]] بر [[توانمندی]] و [[به‌کارگیری عقل]] و [[اجتهاد]] در [[دین]] تأکید کردند.<ref> منابع اجتهاد، ص۲۴۰ - ۲۴۳؛ جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۵ - ۱۰۶.</ref>[[تاریخ]] نصگرایی و عقلگرایی و [[نزاع]] میان آنها هر چند با فراز و نشیب و تحولاتی همراه بود، با [[پیروزی]] نهایی عقلگرایان به پایان رسید و عقل به عنوان سومین منبع [[اندیشه]] [[دینی]] [[شیعه]] در کنار [[کتاب و سنت]] جای گرفت.<ref>جایگاه عقل در استنباط احکام، ص۱۰۶ - ۱۱۶.</ref> | ||