بر اساس آیه مودت وجوب محبت چگونه بر امامت امام علی دلالت می‌کند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
بر اساس آیه مودت وجوب محبت چگونه بر امامت امام علی دلالت می‌کند؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۹ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۰
، ۱۹ مارس ۲۰۲۱جایگزینی متن - 'عمومیت' به 'عمومیت'
جز (جایگزینی متن - 'صدر' به 'صدر') |
جز (جایگزینی متن - 'عمومیت' به 'عمومیت') |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
::::::'''اشکال''': [[وجوب محبت اهل بیت پیامبر]]{{صل}} به صورت مطلق، از آن جهت است که آنان منتسب به [[پیامبر]] می‌باشند، لذا با [[معصوم]] نبودن آنان منافات نخواهد داشت. | ::::::'''اشکال''': [[وجوب محبت اهل بیت پیامبر]]{{صل}} به صورت مطلق، از آن جهت است که آنان منتسب به [[پیامبر]] می‌باشند، لذا با [[معصوم]] نبودن آنان منافات نخواهد داشت. | ||
::::::'''پاسخ''': انتساب به پیامبر{{صل}}، عموم [[خویشاوندان]] آن [[حضرت]] را شامل می‌شود، در حالی که [[آیه]] {{متن قرآن|الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}، چنان که در [[روایات]] تصریح شده، | ::::::'''پاسخ''': انتساب به پیامبر{{صل}}، عموم [[خویشاوندان]] آن [[حضرت]] را شامل می‌شود، در حالی که [[آیه]] {{متن قرآن|الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}، چنان که در [[روایات]] تصریح شده، عمومیت ندارد، بنابراین، [[وجوب]] [[مودت]] مطلق آنان، به خاطر ویژگی [[شخصیت]] و [[برتری]] خود آنان است؛ آنان - چنان که پیش از این بیان شد- کسانی‌اند که از نظر [[کمال وجودی]] و تعالی [[معنوی]]، در افق کمال و تعالی وجودی و معنوی پیامبر{{صل}} قرار دارند، و همانند [[رسول اکرم]]{{صل}} از ویژگی عصمت برخوردارند، به همین جهت، [[محبت]] آنان در خور آن است که به منزله [[اجر]] [[رسالت پیامبر]]{{صل}} به شمار آید. | ||
::::::'''اشکال''': وجوب مودت ذوی القربایی که در [[آیه شریفه]] مقصودند، اگر چه مطلق است، ولی با [[دلایل عقلی]] و [[نقلی]] دال بر [[حرمت]] [[محبت]] [[گناه]] و گناه کار، [[مقید]] می‌گردد، یعنی [[مودت]] آنان به مواردی که گفتار و رفتارشان برخلاف [[دستورات الهی]] نباشد (در غیر [[معصیت]]) اختصاص دارد. بنابراین، [[آیه شریفه]] بر [[عصمت]] آنان دلالت نمی‌کند. | ::::::'''اشکال''': وجوب مودت ذوی القربایی که در [[آیه شریفه]] مقصودند، اگر چه مطلق است، ولی با [[دلایل عقلی]] و [[نقلی]] دال بر [[حرمت]] [[محبت]] [[گناه]] و گناه کار، [[مقید]] می‌گردد، یعنی [[مودت]] آنان به مواردی که گفتار و رفتارشان برخلاف [[دستورات الهی]] نباشد (در غیر [[معصیت]]) اختصاص دارد. بنابراین، [[آیه شریفه]] بر [[عصمت]] آنان دلالت نمی‌کند. | ||
::::::'''پاسخ''': این مطلب به ذوی القربای [[پیامبر]]{{صل}} اختصاص ندارد، بلکه عموم [[مؤمنان]] را شامل می‌شود؛ زیرا مودت [[ایمانی]] | ::::::'''پاسخ''': این مطلب به ذوی القربای [[پیامبر]]{{صل}} اختصاص ندارد، بلکه عموم [[مؤمنان]] را شامل می‌شود؛ زیرا مودت [[ایمانی]] عمومیت دارد، و مودت هر [[انسان]] با ایمانی از آن حیث که دارای [[ایمان]] است و نیز مودت او در خصوص اقوال و [[افعال]] خوب او [[واجب]] است. بنابراین، محبت ذوی القربای پیامبر{{صل}} که در آیه شریفه {{متن قرآن|الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} مقصودند، هیچ‌گونه قید و شرطی ندارد، و آن، جز با عصمت آنان، معقول و [[مشروع]] نخواهد بود<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت اهل بیت (کتاب)|امامت اهل بیت]]، ص ۱۴۲.</ref>.(...) | ||
::::::[[وجوب]] مطلق [[محبت]] (محبت فی الجمله) مستلزم [[وجوب اطاعت]] نیست، ولی [[وجوب محبت]] مطلق (محبت بالجمله) مستلزم وجوب اطاعت است. آن‌چه مبنای [[استدلال]] بر [[امامت امیرالمؤمنین]]{{ع}} است، محبت مطلق (بالجمله) است، نه مطلق محبت (فی الجمله)، و آن چه [[شیخ صدوق]] درباره وجوب محبت هر [[انسان]] [[علوی]] گفته است، مطلق محبت است نه محبت مطلق و همه جانبه، بنابراین در [[کلام]] [[دهلوی]] و [[آلوسی]]، محبت مطلق به مطلق محبت، خلط شده است. | ::::::[[وجوب]] مطلق [[محبت]] (محبت فی الجمله) مستلزم [[وجوب اطاعت]] نیست، ولی [[وجوب محبت]] مطلق (محبت بالجمله) مستلزم وجوب اطاعت است. آن‌چه مبنای [[استدلال]] بر [[امامت امیرالمؤمنین]]{{ع}} است، محبت مطلق (بالجمله) است، نه مطلق محبت (فی الجمله)، و آن چه [[شیخ صدوق]] درباره وجوب محبت هر [[انسان]] [[علوی]] گفته است، مطلق محبت است نه محبت مطلق و همه جانبه، بنابراین در [[کلام]] [[دهلوی]] و [[آلوسی]]، محبت مطلق به مطلق محبت، خلط شده است. | ||
::::::این سخن که هر کس اطاعتش [[واجب]] باشد، لزوماً دارای [[مقام امامت]] نیست، درست است، ولی این مطلب مبنای استدلال نیست؛ مبنای استدلال وجوب اطاعت مطلق است. عموم [[پیامبران الهی]] که [[اطاعت]] از آنان به صورت مطلق واجب بوده است، دارای مقام امامت بوده‌اند، و [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طَالُوتَ مَلِكًا}} با آن منافات ندارد؛ زیرا بر اساس تصریح [[قرآن کریم]]، [[بنی‌اسرائیل]] از [[پیامبر خدا]] خواستند که [[فرمان روایی]] ([[فرماندهی]]) را برایشان [[تعیین]] کند تا با دشمنانشان بجنگند، و آن [[پیامبر]] به [[دستور خداوند]] [[طالوت]] را به عنوان [[فرمانده]] برای آنان تعیین کرد: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلَإِ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى إِذْ قَالُوا لِنَبِيٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِكًا نُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ... * وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طَالُوتَ مَلِكًا}}<ref>«آیا به (سرگذشت) بزرگان بنی اسرائیل پس از موسی ننگریسته‌ای که به پیامبری که داشتند گفتند: پادشاهی بر ما بگمار تا در راه خداوند کارزار کنیم... * و پیامبرشان به آنان گفت: خداوند طالوت را به پادشاهی شما گمارده است» سوره بقره، آیه ۲۴۶-۲۴۷.</ref>. | ::::::این سخن که هر کس اطاعتش [[واجب]] باشد، لزوماً دارای [[مقام امامت]] نیست، درست است، ولی این مطلب مبنای استدلال نیست؛ مبنای استدلال وجوب اطاعت مطلق است. عموم [[پیامبران الهی]] که [[اطاعت]] از آنان به صورت مطلق واجب بوده است، دارای مقام امامت بوده‌اند، و [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طَالُوتَ مَلِكًا}} با آن منافات ندارد؛ زیرا بر اساس تصریح [[قرآن کریم]]، [[بنی‌اسرائیل]] از [[پیامبر خدا]] خواستند که [[فرمان روایی]] ([[فرماندهی]]) را برایشان [[تعیین]] کند تا با دشمنانشان بجنگند، و آن [[پیامبر]] به [[دستور خداوند]] [[طالوت]] را به عنوان [[فرمانده]] برای آنان تعیین کرد: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلَإِ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى إِذْ قَالُوا لِنَبِيٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِكًا نُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ... * وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طَالُوتَ مَلِكًا}}<ref>«آیا به (سرگذشت) بزرگان بنی اسرائیل پس از موسی ننگریسته‌ای که به پیامبری که داشتند گفتند: پادشاهی بر ما بگمار تا در راه خداوند کارزار کنیم... * و پیامبرشان به آنان گفت: خداوند طالوت را به پادشاهی شما گمارده است» سوره بقره، آیه ۲۴۶-۲۴۷.</ref>. | ||