رفاه‌زدگی و تجمل‌گرایی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حقیقت]] برخورداری از امکانات [[دنیوی]] و رفاه در برخی موارد، عذاب است، زیرا به [[غفلت]] و [[گمراهی]] بیشتر و در نهایت هلاک صاحبان آن می‌انجامد. از این عذاب که به تدریج صاحبان خود را به [[تباهی]] و [[انحطاط]] نزدیک می‌کند به «[[استدراج]]» یاد می‌شود. عذاب استدراج با برخورداری از [[مال]] و امکانات دنیوی همراه است. [[قرآن کریم]] به مرفهان کفرپیشه هشدار می‌دهد که اعطای مال * و فرزند * از سوی [[خدا]] برای آنان خیر و [[نعمت]] نیست، بلکه زمینه [[سرگرمی]] و [[طغیان]] بیشتر آنان را فراهم می‌کند: «اَیَحسَبونَ اَنَّما نُمِدُّهُم بِهِ مِن مالٍ وبَنین * نُسارِعُ لَهُم فِی الخَیرتِ بَل لا یَشعُرون» (مؤمنون / ۲۳، ۵۵ ـ ۵۶)؛ همچنین قرآن از [[پیامبر]] می‌خواهد که با [[کفار]] [[دنیاطلب]] و حق‌ناپذیر [[گفت‌وگو]] نکند و آنان را با خوردن و بهره‌مندی از امکانات دنیوی و آرزوهای [[بیهوده]] رها کند و آنان به زودی درمی‌یابند که چه خسارتی کرده‌اند: «ذَرهُم یَأکُلوا ویَتَمَتَّعوا». ([[حجر]] / ۱۵، ۳) <ref>روح البیان، ج۴، ص ۴۴۰-۴۴۱.</ref> تمتیع به مفهوم بهره‌مندسازی همراه با [[لذت]]،<ref>التحقیق، ج ۱۱، ص ۱۵، «متع».</ref> در مواردی به جنبه منفی آن و [[عذاب]] [[استدراج]] اشاره دارد: «مَتَّعتَهُم وءاباءَهُم حَتّی نَسُوا الذِّکرَ». ([[فرقان]]/ ۲۵، ۱۸) «املاء» به معنای مهلت دادن و تأخیر که در خود معنای [[آزاد]] گذاشتن و رها کردن را دارد نیز به همین عذاب استدراج اشاره دارد: «اِنَّما نُملی لَهُم لِیَزدادُوا اِثمـًا» ([[آل عمران]] / ۳، ۱۷۸)، «واُملی لَهُم اِنَّ کَیدی [[مَتین]]». ([[اعراف]] / ۷، ۱۸۳) چنان‌که از رها ساختن اسب برای آزادانه چریدن به «املاء» تعبیر شده است. <ref>الکشاف، ج ۱، ص ۴۴۴.</ref><ref>[[علی خراسانی|خراسانی]] و [[حسین تقی‌پور|تقی‌پور]]، [[رفاه (مقاله)|مقاله «رفاه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۴ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۴.</ref>