رویکردهای غرب درباره وحی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#'''تجلی روح به واسطه [[شخصیت]] [[باطنی]]'''. در قرن نوزدهم، پاره‌ای از [[دانشمندان]]، پس از تحقیقات فراوان [[تجربی]] درباره روح و روان [[آدمی]]، به این نتیجه رسیدند که [[انسان]] علاوه بر شخصیت عادی خود، شخصیتی باطنی دارد که [[مدیریت]] تمام [[اعمال]] غیر ارادی [[بدن]] را بر عهده داشته، [[انسانیت]] انسان نیز وابسته به آن است. آنان بر این [[باور]] بودند که همین شخصیت ثانوی، انسان را از پس حجاب‌های جسمانی و مادی، به اندیشه‌های [[زیبا]] و [[الهامات]] [[پاک]] [[راهنمایی]] کرده، در بن‌بست‌ها و دشواری‌ها، او را [[دستگیری]] می‌کند. این، همان چیزی است که در [[ضمیر]] [[انبیا]]، اموری را ظاهر می‌کند که ایشان، آن را [[وحی الهی]] تلقی می‌کنند<ref>دائرة المعارف القرن العشرین، ج۱۰، ص۷۱۴.</ref>. [[هدف]] غربی‌ها از این [[تفسیر]] و تحلیل وحی، حل مشکل تناقض [[نصوص]] [[کتاب مقدس]] با [[علوم]] جدید، و مسأله [[تحریف]] متون [[مقدس]] بود. به [[گمان]] آنها، تمامی [[معارف]] [[کتب مقدس]]، حاصل بروز و [[ظهور]] شخصیت باطنی [[پیامبر]] است که شکی در صحت و [[درستی]] آن نیست. امّا گاهی معارف بلند باطنی که از شخصیت ثانوی نشأت می‌گیرند، با معارف [[نادرست]] شخصیت معمولی و عادی انبیا آمیخته شده، باعث خلط معارف بلند [[وحیانی]] با مطالب معمولی و عرفی می‌شود<ref>دائرة المعارف القرن العشرین، ج۱۰، ص۷۲۰.</ref>. در این تفسیر، وحی امری ماوراءالطبیعی نخواهد بود و آنچه که پیامبر به عنوان راهنمایی‌های [[الهی]] می‌پندارد، چیزی جز تجلی حالات و خصوصیات [[روانی]] او نیست.

:::::#'''وسیله انتقال [[معارف الهی]]'''. [[تفسیر]] رایج بین همه متدینان - اعم از [[مسلمانان]] و [[اهل کتاب]] - در همه زمان‌ها، این بوده است که [[وحی]] وسیله‌ای است برای [[ارتباط]] [[پیامبر]] با عالمی فوق [[طبیعت]] و واسطه‌ای است برای انتقال [[معارف دینی]]. دنیای [[مسیحیت]] تا پیش از رنسانس، وحی را "انتقال برخی حقایق از جانب [[خداوند]] به موجودات [[عاقل]] از طریق وسائطی که ورای جریان معمول طبیعت است"<ref>جان هیک، فلسفه دین، ص۱۱۹.</ref> می‌دانست.

==پاسخ‌های دیگر==