سید حسنی که قیامش از نشانه‌های غیرحتمی ظهور است کیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر = 1368299.jpg

| پاسخ‌دهنده = علی رضا رجالی تهرانی

«یکی دیگر از [[علایم ظهور امام مهدی]] {{ع}}، [[خروج]] [[سید حسنی]] است.

| تصویر = 13681082.jpg

| پاسخ‌دهنده = علی رضا رمضانیان

*«از نشانه‌هایی که [[در آستانه ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} رخ می‌دهد، [[خروج]] [[سید حسنی]] با یارانش برای [[یاری]] آن [[حضرت]] است. سه [[شاهد]] روایی در [[مدح]] [[سید حسنی]]  

#در [[بحارالانوار]] از [[مفضل ابن عمر]] [[نقل]] شده که گفته است: "سپس [[سید حسنی]] [[جوانی]] خوش‌سیما در [[ناحیه]] [[دیلم]]، دست به جنبش می‌زند و با صدای دلنشین فریاد بر می‌آورد که ای [[خاندان]] [[پیامبر]] ([[سادات]]) به ندای این شخصیت رنجدیده خاطر، پاسخ مثبت دهید [[یاران]] [[حسنی]] خطاب به [[حسنی]] می‌گویند: ای [[فرزند]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{ع}} این فردی که در نزدیکی ما اردو زده، کیست؟ [[حسنی]] می‌گوید: اینک همگی به سوی او می‌رویم تا ببینیم کیست، به [[خدا]] [[سوگند]] [[حسنی]] خود به خوبی [[حضرت]] را می‌شناسد و مقصودش از این کار، تنها شناساندن شخصیت [[حضرت مهدی]] به [[یاران]] خویش است. بدین سان، [[حسنی]] نزد [[امام]] رهسپار می‌شود و خطاب به او می‌گوید: اگر شما [[مهدی]] [[خاندان]] [[پیامبری]]، پس عصای ویژه و انگشتر و برد و زره و [[عمامه]] جدت کجایند؟ پس از آن که [[امام]]{{ع}} همه نشانه‌های مزبور را به وی ارائه می‌دهد [[حسنی]] می‌گوید: [[الله]] اکبر ای [[فرزند]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{ع}}، دستت را بده با تو [[بیعت]] کنیم و [[حضرت]] دست خود را دراز می‌کند و سایر [[لشکریان]] به جز [[چهل]] هزار تن از صاحبان کتاب، معروف به [[زیدیه]]، با [[حضرت]] [[بیعت]] خواهند کرد...."<ref>{{متن حدیث|قَالَ الْمُفَضَّلُ: ثُمَّ مَا ذَا يَا سَيِّدِي قَالَ: ثُمَّ يَخْرُجُ الْحَسَنِيُّ الْفَتَى الصَّبِيحُ مِنْ نَحْوِ الدَّيْلَمِ يَصِيحُ بِصَوْتٍ فَصِيحٍ يَا آلَ أَحْمَدَ أَجِيبُوا الْمَلْهُوفَ وَ الْمُنَادِيَ مِنْ حَوْلِ الضَّرِيحِ فَتُجِيبُهُ كُنُوزُ اللَّهِ بِالطَّاقَاتِ كُنُوزاً وَ أَيُّ كُنُوزٍ لَيْسَتْ مِنْ فِضَّةٍ وَ لَا مِنْ ذَهَبٍ بَلْ هِيَ رِجَالٌ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَيْهِمْ عَلَى الْبَرَاذِينِ الشُّهْبِ فِي أَيْدِيهِمُ الْحِرَابُ يَتَعَاوَوْنَ شَوْقاً لِلْحَرْبِ كَمَا تَتَعَاوَى الذِّئَابُ أَمِيرُهُمْ رَجُلٌ مِنْ تَمِيمٍ يُقَالُ لَهُ شُعَيْبُ بْنُ صَالِحٍ فَيُقْبِلُ الْحَسَنِيُّ إِلَيْهِمْ وَجْهُهُ كَدَارَةِ الْبَدْرِ يُرَيِّعُ النَّاسَ جَمَالًا أَنِيقاً فَيُعَفِّي عَلَى أَثَرِ الظَّلَمَةِ فَيَأْخُذُ بِسَيْفِهِ الْكَبِيرَ وَ الصَّغِيرَ وَ الْعَظِيمَ وَ الرَّضِيعَ ثُمَّ يَسِيرُ بِتِلْكَ الرَّايَاتِ كُلِّهَا حَتَّى يَرِدَ الْكُوفَةَ وَ قَدْ صَفَا أَكْثَرُ الْأَرْضِ فَيَجْعَلُهَا مَعْقِلًا وَ يَتَّصِلُ بِهِ وَ بِأَصْحَابِهِ خَبَرُ الْمَهْدِيِّ {{ع}} يَقُولُونَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَنْ هَذَا الَّذِي قَدْ نَزَلَ بِسَاحَتِنَا فَيَقُولُ اخْرُجُوا بِنَا إِلَيْهِ حَتَّى نَنْظُرَ مَنْ هُوَ وَ مَا يُرِيدُ وَ هُوَ وَ اللَّهِ يَعْلَمُ أَنَّهُ الْمَهْدِيُّ وَ إِنَّهُ لَيَعْرِفُهُ وَ لَمْ يُرِدْ بِذَلِكَ الْأَمْرِ إِلَّا لِيُعَرِّفَ أَصْحَابَهُ مَنْ هُوَ فَيَخْرُجُ الْحَسَنِيُّ فَيَقُولُ إِنْ كُنْتَ مَهْدِيَّ آلِ مُحَمَّدٍ فَأَيْنَ هِرَاوَةُ جَدِّكَ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} وَ خَاتَمُهُ وَ بُرْدَتُهُ وَ دِرْعُهُ الْفَاضِلُ وَ عِمَامَتُهُ السَّحَابُ وَ فَرَسُهُ الْيَرْبُوعُ وَ نَاقَتُهُ الْعَضْبَاءُ وَ بَغْلَتُهُ الدُّلْدُلُ وَ حِمَارُهُ الْيَعْفُورُ وَ نَجِيبُهُ الْبُرَاقُ وَ مُصْحَفُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} فَيَخْرُجُ لَهُ ذَلِكَ ثُمَّ يَأْخُذُ الْهِرَاوَةَ فَيَغْرِسُهَا فِي الْحَجَرِ الصَّلْدِ وَ تُورِقُ وَ لَمْ يُرِدْ ذَلِكَ إِلَّا أَنْ يُرِيَ أَصْحَابَهُ فَضْلَ الْمَهْدِيِّ {{ع}} حَتَّى يُبَايِعُوهُ فَيَقُولُ الْحَسَنِيُّ اللَّهُ أَكْبَرُ مُدَّ يَدَكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ حَتَّى نُبَايِعَكَ فَيَمُدُّ يَدَهُ فَيُبَايِعُهُ وَ يُبَايِعُهُ سَائِرُ الْعَسْكَرِ الَّذِي مَعَ الْحَسَنِيِّ إِلَّا أَرْبَعِينَ أَلْفاً أَصْحَابُ الْمَصَاحِفِ الْمَعْرُوفُونَ بِالزِّيدِيَّةِ}}</ref> از ظاهر این [[روایت]] بر می‌آید که [[سید حسنی]]، [[قبل از ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} جنبش خود را آغاز می‌کند و به [[دفاع]] از [[امام زمان]] {{ع}} بر می‌خیزد و ستم‌گران را به سزای اعمالشان می‌رساند یعنی [[امام]] در حال پیشروی است که [[سید حسنی]] به [[حضرت]] می‌رسد و به او می‌پیوندد.

| تصویر = 152002.jpg

| پاسخ‌دهنده = ابوالحسن بختیاری

«در مورد [[سید حسنی]] آمده است که [[سید حسنی]] [[جوانی]] خوش‌سیما از اطراف [[دیلم]] است. او از نسل [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} است که قبل از [[قیام حضرت مهدی]] {{ع}}  دست به [[قیام]] می‌زند و مردانی از [[طالقان]]، او را [[یاری]] می‌کنند. [[سید حسنی]] با سپاهی چهارهزار نفری با [[پرچم‌های سیاه از خراسان]] به سمت [[کوفه]] حرکت می‌کند، و در راه با [[دشمنان]] می‌جنگد. در آنجا خبر [[ظهور امام]] به او و یارانش می‌رسد. او و بسیاری از یارانش با [[امام]] [[بیعت]] می‌کنند. سرانجام وی کشته می‌شود<ref>خصیبی، حسین بن حمدان، الهدایة الکبری، ۳۹۲.</ref>.