امنیت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[امنیت]] [[مقدسات]]==

در برخی [[آیات قرآن]] از امنیت مکان‌ها و زمان‌هایی یاد شده که دارای نوعی [[تقدس]] است. این تقدس یا از جانب خداست؛ مانند تقدس [[مکه]] و [[ماههای حرام]]، یا آنکه نزد [[قوم]] و ملتی [[مقدس]] شمرده می‌شود. در [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ}}<ref>«همان کسانی که ناحق از خانه‌های خود بیرون رانده شدند و جز این نبود که می‌گفتند: پروردگار ما خداوند است و اگر خداوند برخی مردم را به دست برخی دیگر از میان برنمی‌داشت بی‌گمان دیرها (ی راهبان) و کلیساها (ی مسیحیان) و کنشت‌ها (ی یهودیان) و مسجدهایی که نام خداوند را در آن بسیار می‌برند ویران می‌شد و بی‌گمان خداوند به کسی که وی را یاری کند یاری خواهد رساند که خداوند توانمندی پیروز است» سوره حج، آیه ۴۰.</ref> امنیت [[معابد]] [[یهود]] و [[نصارا]] در کنار [[مساجد]] [[مسلمانان]] که محل‌های یاد خداست <ref>حقایق التأویل، ص۳۳۹.</ref> موهبتی از سوی [[خداوند]] شمرده شده است. حتی بت‌های [[مشرکان]] که احترامی ندارد و باید درهم شکسته شود، به سبب تقدسی که نزد آنان دارد نباید مورد [[دشنام]] قرار گیرد؛ زیرا مشرکان از روی [[نادانی]] به [[خدا]] دشنام می‌دهند: {{متن قرآن|وَلَا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذَلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}}<ref>«و به آنهایی که مشرکان به جای خداوند (به پرستش) می‌خوانند دشنام ندهید تا آنان (نیز) از سر دشمنی به نادانی خداوند را دشنام ندهند؛ بدینسان ما کردار هر امتی را (در دیدشان) آراسته‌ایم سپس بازگشتشان به سوی پروردگارشان است آنگاه آنان را از آنچه انجام می‌داده‌ا» سوره انعام، آیه ۱۰۸.</ref>.<ref>المیزان، ج ۷، ص۳۱۴.</ref> [[تقدس]] و [[امنیت]] [[شهر مکه]] به طور خاص هم از [[آیات]] متعددی به دست می‌آید؛ مانند: {{متن قرآن|وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا}}<ref>« آنگاه را که خانه (کعبه) را برای مردم جای بازگشت و امن کردیم» سوره بقره، آیه ۱۲۵.</ref> که هرکس به آن [[پناه]] آورد در [[امان]] است و [[عرب پیش از اسلام]] نیز این [[سنت]] را رعایت می‌کرد و در [[مکه]] متعرض [[مال]] و [[جان]] [[مردم]] نمی‌شد: {{متن قرآن|وَمَنْ دَخَلَهُ كَانَ آمِنًا }}<ref>« هر که در آن در آید در امان است » سوره آل عمران، آیه ۹۷.</ref>، {{متن قرآن|وَقَالُوا إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدَى مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنَا أَوَلَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَمًا آمِنًا يُجْبَى إِلَيْهِ ثَمَرَاتُ كُلِّ شَيْءٍ رِزْقًا مِنْ لَدُنَّا وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«و گفتند: اگر این رهنمود را با تو پی بگیریم ما را از سرزمینمان می‌ربایند؛ آیا ما به آنان در حرمی امن جایگاه ندادیم که فرآورده‌های هر چیز را که رزقی از نزد ماست به سوی آن می‌آورند؟ اما بیشتر آنان نمی‌دانند» سوره قصص، آیه ۵۷.</ref>.<ref>مجمع‌البیان، ج ۱، ص۳۸۳.</ref> در [[آیه]] دیگری از شهر مکه به عنوان مکانی [[امن]] یاد می‌شود که چون اهالی آن [[مشرک]] شدند و [[کفران نعمت]] کردند، [[لباس]] [[گرسنگی]] و [[ترس]] بر آنان پوشانده شد: {{متن قرآن|وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِنْ كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا كَانُوا يَصْنَعُونَ}}<ref>«و خداوند شهری را مثل آورد که در امن و آرامش بود، روزی (مردم) اش از همه جا فراوان می‌رسید آنگاه به نعمت‌های خداوند ناسپاسی کرد و خداوند به کیفر آنچه (مردم آن) انجام می‌دادند گرسنگی و هراس فراگیر  را به (مردم) آن چشانید» سوره نحل، آیه ۱۱۲.</ref> کفران نعمت آنان را [[شرک]] و رد [[دعوت پیامبر]] <ref>جامع البیان، مج ۸، ج ۱۴، ص۲۴۲ ـ ۲۴۴.</ref> ذکر کرده‌اند. بعضی [[مفسران]] این قریه را مربوط به قومی از [[بنی‌اسرائیل]] دانسته‌اند <ref>تفسیر عیاشی، ج ۲، ص۲۷۳.</ref> و برخی هم این [[شهر]] امن را [[مدینه]] می‌دانند که پس از [[رحلت پیامبر]] دچار [[فتنه]] و ناامنی‌هایی شد. <ref>تفسیر ماوردی، ج ۳، ص۲۱۷.</ref> افزون بر مکان‌های امن، رعایت [[حرمت]] ماه‌های [[حرام]] که زمان‌هایی امن شمرده شده نیز [[ضرورت]] دارد: {{متن قرآن|إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است» سوره توبه، آیه ۳۶.</ref>؛ اما مشرکان با جابه‌جایی و تأخیر ماه‌ها، حرام خدا را [[حلال]] می‌کردند: {{متن قرآن|إِنَّمَا النَّسِيءُ زِيَادَةٌ فِي الْكُفْرِ يُضَلُّ بِهِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُحِلُّونَهُ عَامًا وَيُحَرِّمُونَهُ عَامًا لِيُوَاطِئُوا عِدَّةَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ فَيُحِلُّوا مَا حَرَّمَ اللَّهُ زُيِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمَالِهِمْ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ}}<ref>«بی‌گمان واپس افکندن  (ماه‌های حرام) افزایشی در کفر است؛ با آن، کافران به گمراهی کشیده می‌شوند، یک سال آن (ماه) را حلال و یک سال دیگر حرام می‌شمارند تا با شمار ماه‌هایی که خداوند حرام کرده است هماهنگی کنند از این رو آنچه را خداوند حرام کرده است حلال می‌گ» سوره توبه، آیه ۳۷.</ref>.<ref> التبیان، ج ۵، ص۲۱۶.</ref>.<ref>[[حسن بستان|بستان، حسن]]، [[ امنیت - بستان (مقاله)|مقاله «امنیت»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۴.</ref>

== منابع ==