←دوران اسلامی
| خط ۱۱۸: | خط ۱۱۸: | ||
حضور در دفع غارات معاویه علیه سرزمین‌های تحت [[فرمان علی]]{{ع}} نیز از دیگر وقایع ایام [[حکومت علی]]{{ع}} است که تمیمیان در آن نقش داشتند. آنان، [[بسر بن ارطاة]] را که به این منظور در [[حجاز]] و [[یمن]] به فتنه انگیزی و [[کشتار]] [[مردم]] دست زده بود، به [[سروری]] [[جاریة بن قدامه]] از این [[سرزمین]] بیرون راندند. علاوه بر میادین جنگ، برخی از تمیمیان در میدان [[کارگزاری]] [[حکومت علوی]]{{ع}} نیز، همیار و مددکار علی{{ع}} شدند که از آن میان می‌‌توان از افرادی همچون [[معقل بن قیس ریاحی]]<ref>خلیفة خیاط، تاریخ خلیفه، ص۱۲۱.</ref> و [[خلید بن قرّه یربوعی]]<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۵، ص۹۳؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۳۵۱.</ref> که به ترتیب صاحب شرطگی و [[حکمرانی]] [[امام]]{{ع}} در [[خراسان]] را عهده‌دار بودند،<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۴، ص۵۵۸.</ref> نام برد. | حضور در دفع غارات معاویه علیه سرزمین‌های تحت [[فرمان علی]]{{ع}} نیز از دیگر وقایع ایام [[حکومت علی]]{{ع}} است که تمیمیان در آن نقش داشتند. آنان، [[بسر بن ارطاة]] را که به این منظور در [[حجاز]] و [[یمن]] به فتنه انگیزی و [[کشتار]] [[مردم]] دست زده بود، به [[سروری]] [[جاریة بن قدامه]] از این [[سرزمین]] بیرون راندند. علاوه بر میادین جنگ، برخی از تمیمیان در میدان [[کارگزاری]] [[حکومت علوی]]{{ع}} نیز، همیار و مددکار علی{{ع}} شدند که از آن میان می‌‌توان از افرادی همچون [[معقل بن قیس ریاحی]]<ref>خلیفة خیاط، تاریخ خلیفه، ص۱۲۱.</ref> و [[خلید بن قرّه یربوعی]]<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۵، ص۹۳؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۳۵۱.</ref> که به ترتیب صاحب شرطگی و [[حکمرانی]] [[امام]]{{ع}} در [[خراسان]] را عهده‌دار بودند،<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۴، ص۵۵۸.</ref> نام برد. | ||
[[ | پس از [[شهادت امام علی]]{{ع}}، برخی از سران [[تمیم]] همچون [[معقل بن قیس ریاحی]] و [[جاریة بن قدامه سعدی]] در گرفتن [[بیعت]] از [[مردم]] برای [[امام حسن]]{{ع}} نقش مهمی ایفا نمودند.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۵-۳۳.</ref> [[بنی تمیم]] در جریان [[قیام]] [[حجر بن عدی]] نیز نقشی پر رنگ ایفا نمودند. در حالی که برخی از آنان بمانند [[عبدالله بن حویه سعدی تمیمی]] به [[یاری]] [[حجر]] برخاستند و پس از [[دستگیری]]، همراه با [[دوازده تن]] دیگر از [[یاران]] حجر نزد [[معاویه]] فرستاده شدند،<ref>وی پس از انتقال اسرا به شام و پس از توقف آنان در مرج عذراء، با وساطت حبیب بن مسلمه آزاد گردید. محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵ ص۲۷۱-۲۷۴.</ref> بسیاری از آنان با آغاز قیام حجر، به دستور [[زیاد بن ابیه]] [[فرماندار]] معاویه در [[کوفه]] همراه با [[قبایل]] [[همدان]] و [[مذحج]] و دیگر [[قبایل یمنی]] به میدان کنده رفتند و با حجر و یارانش به مقابله پرداختند.<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۵، ص۲۶۰-۲۶۱؛ ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۱۷، ص۹۴؛ علی بن ابی الکرم ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۴۷۵.</ref> ایشان همچنین، پس از تنظیم شهادتنامه زیاد علیه حجر و درخواست او از سران چهار ناحیه کوفه و نیز هفتاد تن از سران کوفه جهت [[گواهی دادن]] آن، به امضای این شهادتنامه پرداختند. چندان که در منابع نام تنی چند از [[تمیمیان]] همچون: [[لبید بن عطارد]]، [[محمد بن عمیر بن عطارد]]، [[سوید بن عبدالرحمن تمیمی]]<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵ ص۲۷۰.</ref> و [[عتّاب بن ورقاء ریاحی]]<ref>بلاذری، انساب الأشراف، ج۴، ص۲۵۴.</ref> را به عنوان امضا‌کنندگان و [[شهود]] این شهادتنامه [[دروغین]] به ثبت رسیده است. | ||
با [[مرگ یزید]] و آغاز [[قیام]] بزرگ [[حسینی]]{{ع}}، [[حضرت]]، طی نامه‌هایی جداگانه سران [[بصره]] از جمله [[احنف بن قیس سعدی]]<ref>دینوری، الاخبار الطوال، ص۲۳۱.</ref> و [[مسعود بن عمرو]] دو تن از سران تمیمی بصره<ref>ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۳۷.</ref> را خطاب قرار داده، آنان را به [[حمایت]] و [[پشتیبانی]] از حرکت خویش فرا خواند.<ref>ابومخنف، مقتل الحسین، ص۴۸-۴۹.</ref> [[احنف]] که سیاست‌های [[اهل بیت]]{{ع}} از جمله دوری از [[نیرنگ]] و [[حیله]] و بی‌تمایلی به [[ثروت]] را نمی‌پسندید، از حمایت [[امام]]{{ع}} و پاسخ به نامه حضرت خودداری کرد. <ref>ابن قتیبه، عیون الاخبار، ج۱، ص۳۱۱.</ref> اما مسعود بن عمرو در واکنش به [[نامه]] حضرت، نه تنها در حمایت از اهل بیت{{ع}} به [[سرزنش]] [[احنف بن قیس]] و دیگر سران بصره پرداخت،<ref>ابن قتیبه، عیون الاخبار، ج۱، ص۳۱۱.</ref> بلکه [[طوایف]] بنی‌حنظله و بنی‌سعد تمیم و [[بنی‌عامر]] را نیز برای [[مشورت]] و [[پاسخ‌گویی]] و [[حمایت از امام]]{{ع}} گرد آورد و حمایت آنها را به اطلاع حضرت رسانید.<ref>سید بن طاوس، اللهوف، ص۲۶؛ مجلسی، بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۳۷.</ref> | با [[مرگ یزید]] و آغاز [[قیام]] بزرگ [[حسینی]]{{ع}}، [[حضرت]]، طی نامه‌هایی جداگانه سران [[بصره]] از جمله [[احنف بن قیس سعدی]]<ref>دینوری، الاخبار الطوال، ص۲۳۱.</ref> و [[مسعود بن عمرو]] دو تن از سران تمیمی بصره<ref>ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۳۷.</ref> را خطاب قرار داده، آنان را به [[حمایت]] و [[پشتیبانی]] از حرکت خویش فرا خواند.<ref>ابومخنف، مقتل الحسین، ص۴۸-۴۹.</ref> [[احنف]] که سیاست‌های [[اهل بیت]]{{ع}} از جمله دوری از [[نیرنگ]] و [[حیله]] و بی‌تمایلی به [[ثروت]] را نمی‌پسندید، از حمایت [[امام]]{{ع}} و پاسخ به نامه حضرت خودداری کرد. <ref>ابن قتیبه، عیون الاخبار، ج۱، ص۳۱۱.</ref> اما مسعود بن عمرو در واکنش به [[نامه]] حضرت، نه تنها در حمایت از اهل بیت{{ع}} به [[سرزنش]] [[احنف بن قیس]] و دیگر سران بصره پرداخت،<ref>ابن قتیبه، عیون الاخبار، ج۱، ص۳۱۱.</ref> بلکه [[طوایف]] بنی‌حنظله و بنی‌سعد تمیم و [[بنی‌عامر]] را نیز برای [[مشورت]] و [[پاسخ‌گویی]] و [[حمایت از امام]]{{ع}} گرد آورد و حمایت آنها را به اطلاع حضرت رسانید.<ref>سید بن طاوس، اللهوف، ص۲۶؛ مجلسی، بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۳۷.</ref> | ||