جنگ بدر در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

جنگ بدر در معارف و سیره علوی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۷ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۱۵

۲۲٬۱۰۲ بایت اضافه‌شده ، ‏۷ ژوئن ۲۰۲۲

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۰۱۷

ویرایش

@@ خط ۳۰: / خط ۳۰: @@
 گفت: [[علی ابن ابی طالب]] را دیدم در سن [[جوانی]] چون شیری [[دلاور]] قهرمانانه، صفوف نیروهای دشمن را پاره‌پاره می‌کرد و هرکس در برابرش پایداری می‌کرد وی را به هلاکت می‌رساند و ضربتش بر هرچه فرود می‌آمد آن را نابود می‌ساخت، هیچ یک از [[مردم]] را از خود گذشته‌تر از او ندیدم، بر دشمن [[یورش]] می‌برد و سپس چون روباهی [[زیرک]] باین سو آن سو می‌نگریست گویی دو چشم نیز از پشت سر داشت و در جست‌وخیز به شیر درنده می‌ماند<ref>حلیة الاولیاء ابو نعیم، ج۹، ص۱۴۵.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[‌پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|‌پیشوایان هدایت ج۲]] ص ۹۹.</ref>
+==پیش از آغاز [[نبرد]]==
+در هفدهم [[ماه رمضان]] [[سال]] دوم از [[هجرت]] [[غزوه بدر]] پیش آمد، غزوه بدر اولین [[جنگ]] مهمی است که [[مشرکان]] علیه [[اسلام]] به پا کرده‌اند.
+به [[پیامبر]] خبر رسیده بود که [[ابوسفیان]] با یک کاروان بزرگ تجارتی که حامل اموالی به قیمت پنجاه هزار دینار طلا بود، از «غزه» به سوی [[مکه]] در حرکت است. به دست آوردن این کاروان هم لطمه بزرگی به [[قدرت]] و سطوت مکیان بود و هم [[تلافی]] [[غارت]] [[اموال]] [[مهاجران]] بعد از [[مهاجرت]] از مکه محسوب می‌شد. پیامبر [[مسلمانان]] را برای به دست آوردن این کاروان [[بسیج]] فرمود. مسلمانان به [[امید]] دستیابی به اموالی به این بزرگی با [[خوشحالی]] و [[راحتی]] [[خیال]] از [[شهر]] بیرون رفتند.
+مسلمانان می‌دانستند که کاروان مکیان برای [[داد و ستد]] به [[بدر]] می‌آید یا دست کم از آنجا گذر می‌کند. احتمالاً مسلمانان تا نزدیک ناحیه بدر، نمی‌دانستند که به جای کاروان [[تجاری]]، با [[سپاه مشرکان مکه]] رو به رو می‌شوند؛ و [[گمان]] نمی‌بردند که جنگ بزرگی پیش رو باشد. [[جمعیت]] آنان چندان نبود. [[اسلحه]] کافی و دو اسب بیشتر نداشتند.
+ابوسفیان که خبر از این [[حمله]] به دست آورده بود. راه کاروان خویش را [[تغییر]] داده و از دسترسی مسلمانان به دور شد. خبر حرکت مسلمانان به سوی کاروان [[قریش]] به مکه رسید و مکه را به جنب و [[جوش]] جدی انداخت. [[ابوجهل]] در تمامی مراحل [[تجهیز]] این [[سپاه]] و نیز [[تشویق]] مشرکان به جنگ با پیامبر در مراحل بعدی، نقشی اساسی داشت. خواه و ناخواه [[مردم]] مکه آماده شدند که به مقابله مسلمانان بیایند در حدود هزار نفر از [[شهر مکه]] با [[آمادگی]] کامل خارج شدند.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۱۱۱.</ref>
+==[[مشورت پیامبر]] برای چگونگی [[مقابله با دشمن]]==
+پیامبر قبل از جنگ در حالی که هنوز با [[دشمن]] برخورد نکرده بود با یارانش به [[مشورت]] پرداخت. فرمود: بگویید که چه کنیم؟ اولین کسی که برخاست تا جواب خواسته پیامبر را بگوید [[ابوبکر]] بود. [[مورخان]] و [[سیره]] نویسان از نقل کامل سخنان [[ابوبکر]] [[امتناع]] می‌کنند و تنها این عبارت را نقل می‌کنند که او سخن گفت، سخن به خوبی گفت<ref>السیرة النبویة، ج۱، ص۶۱۵؛ المغازی، ج۱، ص۴۸؛ تاریخ الطبری، ج۲، ص۴۳۴؛ سبل الهدی، ج۴، ص۲۶.</ref> اما منابع معتبر و درجه یک نقل کرده‌اند که [[پیامبر]] از او روی گردانید<ref>صحیح مسلم، ج۳، ص۱۴۰۳.</ref>. دوباره فرمود: بگویید چه کنیم؟ این بار [[عمر]] برخاسته و طبق نقل همان [[مورخان]] و [[سیره]] نویسان او هم سخن گفت و سخن به خوبی گفت!
+واقدی [[سیره‌نویس]] مشهور می‌گوید: او اضافه کرد: اینان قریش‌اند و [[عزت]] پایدارشان. از روزی که [[عزیز]] بوده‌اند، هرگز [[ذلیل]] نشده‌اند. از روزی که [[کافر]] شده‌اند، هرگز [[ایمان]] نیاورده‌اند. به [[خدا]] قسم هرگز عزتشان را از دست نخواهند داد، با تو به [[سختی]] خواهند جنگید! برای چنین [[جنگی]] آماده باش، شرایط لازم آن را فراهم کن<ref>المغازی، ج۱، ص۴۸؛ دلائل النبوة، ج۳، ص۱۰۷؛ عیون الاثر، ج۱، ص۲۸۸.</ref>. پیامبر پس از شنیدن سخنان عمر همان [[رفتاری]] را کرد که در مقابل سخنان ابوبکر انجام داد. از او هم روی گردانید<ref>{{متن حدیث|إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} شَاوَرَ حِينَ بَلَغَهُ إِقْبَالُ أَبِي سُفْيَانَ قَالَ فَتَكَلَّمَ أَبُو بَكْرٍ فَأَعْرَضَ عَنْهُ ثُمَّ تَكَلَّمَ عُمَرُ فَأَعْرَضَ عَنْهُ}}؛ صحیح مسلم، ج۳، ص۱۴۰۴؛ البدایة و النهایة، ج۳، ص۲۶۳؛ سبل الهدی، ج۹، ص۱۱۰.</ref>. آیا سخن ابوبکر هم به همین شکل، [[مأیوس]] کننده و برای [[لشکر اسلام]] خوف‌آور بوده است که پیامبر از او هم به همین شکل روی برگردانید؟
+طبق نقل [[قرآن]]، [[مسلمانان]] اصولاً [[اعتماد به نفس]] و [[روحیه]] کافی جهت مقابله با [[کفار]] [[قریش]] را نداشتند<ref>{{متن قرآن|وَلَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَأَنْتُمْ أَذِلَّةٌ}} «و بی‌گمان خداوند در «بدر» شما را با آنکه ناتوان بودید یاری کرد» سوره آل عمران، آیه ۱۲۳.</ref>. این دو تن در واقع سخن‌گوی بسیاری از کسانی بود که در این [[لشکرگاه]] حضور داشتند. قریش در تمام [[جزیرة العرب]] عنوان و [[هیبت]] و بزرگی داشت و هیچ‌گاه نشده بود که [[شکست]] بخورد. [[قریش]] پس از [[شکست]] [[سپاه]] «[[ابرهه]]» یک اعتبار بی‌اندازه‌ای کسب کرده بود و به یک [[قدرت]] غیرقابل [[منازعه]] ولو خیالی تبدیل شده بود. و این خود [[رعب]] و [[ترس]] بسیاری در دل‌های [[مسلمانان]] ایجاد می‌کرد.
+برای بار سوم فرمود: بگویید چه کنیم؟ این بار «[[مقداد]]» برخاست و گفت: یا [[رسول الله]]! آنچه پروردگارت به تو امر کرده عمل کن، ما با تو هستیم. به خدای [[سوگند]] آنچه را که [[بنی اسرائیل]] به [[موسی]] گفتند: که تو و پروردگارت بروید و [[نبرد]] کنید، ما اینجا نشسته‌ایم<ref>اشاره است به آیه: {{متن قرآن|فَاذْهَبْ أَنْتَ وَرَبُّكَ فَقَاتِلَا إِنَّا هَاهُنَا قَاعِدُونَ}} «تو برو و پروردگارت، (با آنان) نبرد کنید که ما همین‌جا خواهیم نشست» سوره مائده، آیه ۲۴.</ref>، ما نخواهیم گفت. بلکه ما می‌گوییم: تو و پروردگارت رهسپار شوید و نبرد کنید که ما هم همراه شما نبرد می‌کنیم و در راست و چپ و پیشاپیش تو خواهیم جنگید و اگر ما را تا دریای احمر هم عقب برانند، همراه تو خواهیم آمد. چهره [[پیامبر]] با شنیدن سخنان مقداد، درخشید و بسیار [[خشنود]] شد و برایش [[دعای خیر]] کرد<ref>صحیح البخاری، ش۳۹۵۲؛ المغازی، ج۱، ص۴۸؛ امتاع الإسماع، ج۱، ص۹۳.</ref>. [[رسول خدا]] باز از [[مردم]] نظر خواست. این بار [[سعد بن معاذ]] برخاست و گفت: یا رسول الله؛ گویا به ما نظر داری؟ گفت: آری، سعد گفت: ما به تو [[ایمان]] آورده‌ایم و تو را [[تصدیق]] کرده‌ایم و [[شهادت]] داده‌ایم که آنچه آورده‌ای [[حق]] است. پس هرچه خواهی [[فرمان]] بده که ما [[اطاعت]] می‌کنیم. قسم به کسی که تو را به حق [[مبعوث]] کرد؛ اگر ما را فرمان دهی که به این دریا فرو [[رویم]]، تا آخرین نفر با تو خواهیم آمد و در [[جنگ با دشمنان]] [[صبر]] می‌کنیم؛ باشد که [[خداوند]] [[چشم]] تو را به دیدن [[فداکاری]] ما روشن کند<ref>{{عربی|فقام سعد بن معاذ فقال: لكأنّك تريدنا يا رسول اللّه‌؟ قال: أجل قال: فقد آمنّا بك، و صدّقناك، و شهدنا أنّ ما جئت به هو الحقّ، و أعطيناك على ذلك عهودنا و مواثيقنا على السمع و الطاعة فامض يا رسول اللّه لما أردت فو الّذي بعثك بالحقّ لو استعرضت بنا هذا البحر فخضته لخضناه معك، ما تخلّف منّا رجل واحد و ما نكره أن تلقى بنا عدوّنا غدا إنّا لصبر عند الحرب صدق عند اللقاء لعلّ اللّه يريك منّا ما تقرّ به عينك فسر بنا على بركة اللّه، ففرح رسول الله{{صل}} و بسطه}}؛ مغازی، ج۱، ص۴۸؛ سیرة النبویة، ج۱، ص۶۱۵.</ref>.
+[[مشاوره]] بدین شکل پایان یافت و [[انصار]] - که طبق [[بیعت عقبه]] - تنها می‌بایست از [[پیامبر]] در [[شهر]] خودشان [[دفاع]] کنند، چون به آن [[حضرت]] [[ایمان]] آورده و [[پیامبری]] ایشان را پذیرفته بودند، تردیدی نداشتند که همه جا با آن حضرت باشند و با تمام توان [[یاری]] کنند و دست از ایشان بر ندارند و ایشان را در [[جنگ بدر]] [[همراهی]] کردند.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۱۱۲.</ref>
+==استقرار طرفین در کنار چاه‌های [[بدر]]==
+بر خلاف [[مشرکین]]، آن شب [[خواب]] [[راحتی]] چشمان [[مسلمانان]] را فرا گرفت و تا صبح خوابیدند؛ به جز [[رسول خدا]] که تا صبح زیر درختی به [[نماز]] و [[عبادت]] مشغول بود. در تمام این مدت [[دعا]] می‌کرد و به [[خدای متعال]] عرض می‌کرد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ أَنْجِزْ لِي مَا وَعَدْتَنِي اللَّهُمَّ إِنْ تَهْلِكْ هَذِهِ الْعِصَابَةُ لَا تُعْبَدُ فِي الْأَرْضِ}}؛ بار خدایا وعده‌ای که به من داده‌ای را اتمام نما. پروردگارا اگر این [[سپاه اسلام]] از بین بروند، کسی در روی [[زمین]] به عبادت تو نخواهد برخاست! و آن قدر دست خود را به طرف [[آسمان]] بلند نگه داشت و خدای خویش را می‌خواند که رَداء از شانه [[مبارک]] آن حضرت به زمین افتاد<ref>صحیح البخاری، ش۳۹۵۳؛ تاریخ الطبری، ج۲، ص۴۴۷؛ البدایة و النهایة، ج۳، ص۲۷۲؛ سبل الهدی، ج۴، ص۳۷؛ شرح نهج البلاغه (ابن ابی الحدید)، ج۳، ص۲۵۹؛ بحارالانوار، ج۱۹، ص۲۲۱.</ref>.
+[[مورخان]] و [[سیره‌نویسان]] معتقدند پیامبر و یارانش زودتر از [[مشرکان]] بر چاه‌های بدر مسلط شده، دو [[چاه]] آن را پر کرده و دیگری را برای خود نگه داشتند<ref>السیرة النبویة، ج۱، ص۶۲۰؛ تاریخ الطبری، ج۲، ص۴۳۹؛ المغازی، ج۱، ص۵۳؛ الکامل، ج۲، ص۱۲۲؛ البدایة و النهایة، ج۳، ص۲۶۷.</ref>. البته اجازه می‌دادند که قریشان بیایند و از چاه، باقی مانده آب را بردارند. در حالی که [[آیات قرآن]] سخنی برخلاف [[تاریخ]] نویسان می‌گوید.؛ چراکه احتیاج [[پیامبر]] و یارانش به آب و [[نزول]] [[باران]] از [[آسمان]] و ساخت حوض‌هایی توسط [[مسلمانان]] برای شرب و [[وضو]] و... بیانگر این است که مسلمانان به چاه‌های [[بدر]] دسترسی نداشته و [[دشمن]] زودتر بر آب مسلط شده و اجازه استفاده را به ایشان نمی‌داده است.
+در [[سوره مبارکه انفال]] [[آیه]] ۱۱ [[خدای متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِذْ يُغَشِّيكُمُ النُّعَاسَ أَمَنَةً مِنْهُ وَيُنَزِّلُ عَلَيْكُمْ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً لِيُطَهِّرَكُمْ بِهِ وَيُذْهِبَ عَنْكُمْ رِجْزَ الشَّيْطَانِ وَلِيَرْبِطَ عَلَى قُلُوبِكُمْ وَيُثَبِّتَ بِهِ الْأَقْدَامَ}}<ref>«(یاد کن) آنگاه را که (خداوند) خوابی سبک را بر شما فرا می‌پوشاند تا از سوی او آرامشی (برای شما) باشد و از آسمان آبی فرو می‌باراند تا شما را بدان پاکیزه گرداند و پلیدی شیطان را از شما بزداید و دل‌هایتان را نیرومند سازد و گام‌ها (یتان) را بدان استوار دارد» سوره انفال، آیه ۱۱.</ref>.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۱۱۴.</ref>
+==سقایت [[جانشین پیامبر]] برای [[سپاه اسلام]]==
+طبق [[آیه شریفه]] [[قرآن]] و بنا به گفته [[مفسران]] بزرگ، مسلمانان در [[جنگ]] به آب احتیاج داشتند؛ اما دشمن زودتر به منطقه بدر آمده و بر سر چاه‌های آب آن منطقه جای گرفته بود<ref>الکشاف (زمخشری)، ج۲، ص۲۰۳؛ التفسیر الکبیر (رازی)، ج۱۵، ص۴۸۶؛ تفسیر البیضاوی، ج۳، ص۶۱؛ تفسیر ابی السعود، ج۴، ص۲۴؛ تفسیر روح المعانی آلوسی، ج۵، ص۲۰۴؛ مجمع البیان، ج۴، ص۴۷۲؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ج۹، ص۹۲؛ الفرقان فی تفسیر القرآن، ج۱۲، ص۱۴۳؛ الصحیح من سیرة النبی الاعظم، ج۵، ص۳۴.</ref>. و این چیزی بود که سپاه اسلام را تحت فشار قرار می‌داد.
+به همین دلیل است که برخی [[محدثان]] نقل می‌کنند: [[رسول خدا]] در شب بدر در جمع [[یاران]] خویش فرمود: {{متن حدیث|مَنْ يَسْتَقِي لَنَا مِنَ الْمَاءِ}}: چه کسی برای ما آب می‌آورد؟ در آن شرایط دشوار چه کسی می‌توانست این کار را انجام دهد؟ کار مشکلی بود. آورنده آب باید به چاهی در میان [[لشکر]] [[دشمن]] قرار داشت برود و چاه‌های آب، دوردست و عمیق بود<ref>چاه‌هایی که در صحراهای عربستان وجود داشت دهانه‌های بزرگ و عمق زیادی داشت.</ref> و شب (هفدهم و هجدهم و نوزدهم ماه) تاریک بود. هیچ کس از آن مردان [[جنگی]]، [[جسارت]] این کار را نداشت. جز [[امیرالمؤمنین]] کسی پاسخ مثبت به آن [[حضرت]] نداد و داوطلب نشد.
+امیرالمؤمنین{{ع}} از جای برخاست و مشکی برداشت و به لب چاه‌های [[بدر]] که در دست دشمن بود، آمد. او باید یک نفره از میان لشکر دشمن عبور کرده و در آن شب تاریک یا کم [[نور]]، خطرات بسیار این راه را به تن بخرد، بعد به داخل [[چاه]] عمیق رفته و [[مشک]] را پر از آب کند. چاه‌های صحرای [[عربستان]] عمیق و وسیع بود و رفتن به داخل آن بسیار خطرناک بود. امیرالمؤمنین{{ع}} بر سر آن چاه عمیق و تاریک آمد، داخل آن شده و مشک را پر از آب کرد.
+[[امام]] به سوی اردوگاه [[مسلمانان]] برگشت. در راه باد شدیدی وزید که امیرالمؤمنین به ناچار نشست تا باد گذشت. آن‌گاه برخاسته به راه افتاد، هنوز چندان راه نیامده بود که باد شدید دیگری وزیدن گرفت، به حدی که باز هم امیرالمؤمنین ناچار شد بنشیند، برای بار سوم نیز همین ماجرا تکرار شد، چون به نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمد، آن حضرت سبب دیرآمدن او را پرسید. علی{{ع}} جریان بادهای شدیدی را که سه بار وزیده بود و او را مجبور به نشستن کرده بود به عرض رسانید، رسول خدا{{صل}} به او فرمود: نخستین باد [[جبرئیل]] بود که با هزار [[فرشته]] برای [[نصرت]] و [[یاری]] ما فرود آمدند، بر تو [[سلام]] کردند و بار دوم و سوم نیز [[میکائیل]] و [[اسرافیل]] بودند که آن دو نیز هر کدام با هزار [[فرشته]] فرود آمدند و بر تو [[سلام]] کردند<ref>فضائل الصحابة (احمد بن حنبل)، ج۲، ص۶۱۳، ش۱۰۴۹؛ تاریخ دمشق، ج۴۲، ص۳۳۷؛ شرح نهج البلاغة (ابن ابی الحدید)، ج۹، ص۱۷۲؛ کنزل العمال، ج۵، ص۲۷۳؛ المناقب، ج۲، ص۲۴۱؛ احتجاج (طبرسی)، ج۱، ص۱۲۹.</ref>.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۱۱۵.</ref>
+==[[رؤیای صادقه]] [[جانشین پیامبر]] در شب [[حمله]]==
+از دیگر حوادث شب [[بدر]]، رؤیایی است که [[امیرالمؤمنین]] در آن شب دیده است. خود آن [[حضرت]] این گونه می‌فرماید: یک شب قبل از ([[جنگ]]) بدر، [[خضر]]{{ع}} را در [[خواب]] دیدم و به او گفتم: چیزی به من بیاموز که با آن بر [[دشمنان]]، [[نصرت]] پیدا کنم.گفت: بگو: {{متن حدیث|يَا هُوَ يَا مَنْ لَا هُوَ إِلَّا هُوَ}} چون صبح شد، آن را برای [[پیامبر خدا]] باز گفتم. فرمود: «ای علی! [[اسم اعظم]] به تو آموخته شده است. در [[روز]] بدر، پیوسته این جمله بر زبانم بود<ref>توحید (صدوق)، ص۸۹؛ عدة الداعی، ص۲۷۹.</ref>.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۱۱۶.</ref>
+==آغاز [[نبرد]]==
+===مقایسه توان نظامی دو [[لشکر]]===
+شب گذشت و فردای روز جنگ آمد. در جانب [[اسلام]] [[سیصد و سیزده نفر]]، کمی بیشتر یا کمتر همراه [[پیامبر]] آمده بودند؛ اما آنها برای جنگ نیامده بودند بلکه به دنبال کاروان تجارتی [[قریش]] آمده بودند؛ لذا نه تعدادشان کافی بود و نه وسایل [[جنگی]] لازم در دست داشتند. یک یا دو اسب و هفتاد شتر بیشتر نداشتند<ref>تاریخ الطبری، ج۳، ص۳۸؛ الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۴؛ تاریخ الاسلام، ج۲، ص۷۹.</ref>؛ اما [[دشمن]] قرشی در حدود نهصد و پنجاه نفر مرد جنگی<ref>در نیمه راه قبیله بنو زهره در حدود سیصد نفر به ریاست أخنس ابن شریق از جمع قریشیان جدا شده و به مکه بازگشت. السیرة النبویة، ج۱، ص۶۱۹؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۲۹۱.</ref> و هفت صد شتر و صد اسب و شش صد [[زره]] به همراه داشت که با وسایل لازم و کافی برای این جنگ آمده بودند<ref>المغازی، ج۱، ص۳۹؛ سبل الهدی، ج۴، ص۷۵؛ الکامل، ج۲، ص۱۱۸.</ref>. [[مشرکان]] با فشار [[روانی]] [[ابوجهل]] برای جنگ آماده شده بودند.
+[[ابوجهل]] همه سران مخالف [[جنگ]] را متهم به [[ترس]] کرده و بدین وسیله توانسته بود آنان را برای جنگ با [[مسلمانان]] به صحنه بیاورد<ref>السیرة النبویة، ج۱، ص۶۲۳؛ المغازی، ج۱، ص۶۴؛ تاریخ الطبری، ج۲، ص۴۴۴.</ref>.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۱۱۶.</ref>
 == منابع ==
 {{منابع}}
 # [[پرونده:151916.jpg|22px]] [[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|‌'''پیشوایان هدایت ج۲''']]
+#[[پرونده:IM010213.jpg|22px]] [[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|'''جانشین پیامبر''']]
 {{پایان منابع}}