مقدمه

اشعاری است که امام حسین (ع) آنها را مکرّر بر زبان جاری کرد. امام سجاد (ع) که بیمار بود و در خیمه، حضرت زینب او را پرستاری می‌کرد، اینها را شنید، فهمید که خبر از شهادت می‌دهد، گریست. زینب هم شنید و گریه کرد. امام حسین (ع) او را دلداری داد و به بردباری سفارش کرد[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۰۱.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۵۰۸.