ثوبان انصاری

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۴۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

آشنایی اجمالی

طبرانی[۱] و ابونعیم[۲] از محمد بن عبدالرحمن بن ثوبان از پدرش از جدش ثوبان نقل کرده‌اند که رسول خدا(ص) فرمود: «به هر که در مسجد شعری سرود، بگویید: خدا دهانت را بشکند!» ابن اثیر[۳] و ابن حجر[۴] نیز به استناد سخن ابونعیم و همچنین ابن منده، نام ثوبان را به عنوان صحابی در کتاب‌های خود آورده‌اند، ولی در این سند تردید کرده و گفته‌اند: طریق درست آن از محمد بن عبدالرحمن بن ثوبان از ابوهریره است. این سخن با روایات متعدد محمد از ابوهریره تأیید می‌شود[۵]؛ چنان که همین حدیث نیز به سند محمد از ابوهریره وجود دارد[۶]. ابن اثیر[۷] محمد بن عبدالرحمن بن ثوبان را از یاران ابوهریره وصف می‌کند. از سوی دیگر، طریق محمد به پدر و جدش منحصر به همین مورد است و روایات وی از افراد دیگری نقل شده است[۸]. در یک مورد هم که عبدالرحمان از پدرش روایت کرده است، سند آن با دو یا چند واسطه به رسول خدا(ص) می‌رسد[۹]. ابن حجر[۱۰] به نقل از عسکری، حدیث سرودن شعر در مسجد را مرسل دانسته است. هیثمی[۱۱] پس از نقل طبرانی می‌نویسد: کسی از وی (عبدالرحمان با پدرش) شرح حالی ارائه نکرده است. یک احتمال هم این است که ثوبان در این حدیث مولای رسول الله(ص) باشد[۱۲]. در مجموع، صحابی بودن ثوبان، جد محمد بن عبدالرحمن ثابت نیست؛ زیرا روایت وی از رسول خدا(ص) اثبات نمی‌شود.[۱۳]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. طبرانی، المعجم الکبیر، ج۲، ص۱۰۳.
  2. ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۱، ص۵۰۵.
  3. ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۴۸۲.
  4. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۵۲۸.
  5. احمد بن حنبل، مسند حنبل، ج۲، ص۳۰۴، ۳۷۵ و ۳۹۴.
  6. دارمی، عبدالله بن بهرام، سنن، ج۱، ص۳۲۶؛ ابن حبان، الثقات، ج۴، ص۳۶۹؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۳، ص۴۲۷.
  7. ابن اثیر، اسد الغابه، ج۵، ص۹۹.
  8. ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۵، ص۲۱۵.
  9. احمد بن حنبل، مسند حنبل، ج۵، ص۲۳۲؛ بخاری، التاریخ الکبیر، ج۲، ص۲۱.
  10. ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۲۴۸.
  11. هیثمی، مجمع الزوائد، ج۲، ص۲۵.
  12. ر.ک: ابن اثیر، اسد الغابه، ج۴، ص۹۸.
  13. خانجانی، قاسم، مقاله «ثوبان انصاری»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۳۲۵.