رضوان در معارف و سیره سجادی

مقدمه

رضوان (به معنای خشنودی و موافقت) نام خاص یکی از فرشتگان مقرّب الهی است که رئیس فرشتگان و خادمان بهشت است. امام سجاد(ع) در نیایش سوم صحیفه عرضه می‌دارد: «وَ رِضْوَانَ، وَ سَدَنَةِ الْجِنَانِ‏»؛ «[خدایا درود فرست بر]... رضوان و خادمان بهشت». نام رضوان برای رییس فرشتگان و خادمان بهشت مناسب با رضوان و خشنودی خدا از بندگانی است که در دنیا درصدد جلب رضوان الهی بوده‌اند و خدا از آنها راضی و آنان نیز از خدا راضی‌اند: ﴿رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ﴾^[۱]. رضوان الهی برترین سعادت‌ها و برتر از بهشت و نعمت‌های آن است: ﴿وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ﴾^[۲] و تا انسان رضایت الهی را نداشته باشد وارد و ساکن بهشت نمی‌شود. از این‌رو نام فرشته‌ای که در رأس کارگزاران بهشت قرار دارد رضوان است. پیامبر گرامی اسلام(ص) در سفر معراج با این فرشته بزرگ ملاقات و با او گفت‌وگو کرده است^[۳].^[۴].^[۵]

منابع

شیرزاد، امیر، مقاله «رضوان»، دانشنامه صحیفه سجادیه

پانویس

↑ «خداوند از آنان خشنود است و آنان از خداوند خشنودند» سوره مائده، آیه ۱۱۹.
↑ «و خشنودی خداوند (از همه اینها) برتر است» سوره توبه، آیه ۷۲.
↑ تفسیرالمیزان، ذیل آیه ﴿سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ﴾ «پاکا آن (خداوند) که شبی بنده خویش را از مسجد الحرام تا مسجد الاقصی - که پیرامون آن را خجسته گردانده‌ایم- برد تا از نشانه‌هایمان بدو نشان دهیم، بی‌گمان اوست که شنوای بیناست» سوره اسراء، آیه ۱.
↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم، فرهنگ معاصر عربی - فارسی، آذرناش آذرنوش، نشر نی، تهران، ۱۳۷۹، چاپ اول، المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، ۱۳۹۳.
↑ شیرزاد، امیر، مقاله «رضوان»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۴۶.

[1] «خداوند از آنان خشنود است و آنان از خداوند خشنودند» سوره مائده، آیه ۱۱۹.

[2] «و خشنودی خداوند (از همه اینها) برتر است» سوره توبه، آیه ۷۲.

[3] تفسیرالمیزان، ذیل آیه ﴿سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ﴾ «پاکا آن (خداوند) که شبی بنده خویش را از مسجد الحرام تا مسجد الاقصی - که پیرامون آن را خجسته گردانده‌ایم- برد تا از نشانه‌هایمان بدو نشان دهیم، بی‌گمان اوست که شنوای بیناست» سوره اسراء، آیه ۱.

[4] صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم، فرهنگ معاصر عربی - فارسی، آذرناش آذرنوش، نشر نی، تهران، ۱۳۷۹، چاپ اول، المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، ۱۳۹۳.

[5] شیرزاد، امیر، مقاله «رضوان»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۴۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]