اشر در فقه سیاسی

مقدمه

أشَر: شدّت تکبر^[۱]، لجاجت بر دروغگویی^[۲]، خودپسندی^[۳]، شدت طمع در اختصاص مناصب به خود^[۴]. واژه أشِر صیغه مبالغه است، به معنای خودپسند و متکبر که از این طرق می‌خواهد بر دیگران بزرگی کند^[۵].
﴿بَلْ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٌ﴾^[۶].
از صفات نکوهیده و ناپسند در فرهنگ سیاسی قرآن، خودپسندی و جاه‌طلبی است که فردی خواستار ترقی بسیار و رسیدن به مقام‌ها و درجه‌های عالی و کسب افتخارات عمومی و نفوذ و برتری در برخی از عرصه‌های سیاسی و اجتماعی باشد که خیلی از موارد ممکن است به خودبینی، غرور منفی و نادیده‌ گرفتن حقوق اجتماعی دیگران منجر گردد^[۷]^[۸].