تسلل در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۰۲ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مقدمه

  • تسلّل: خروج اختیاری، نهانی خود را بیرون‌ کشیدن[۱]. اصل آن "سَلّ" به معنای کشیدن چیزی در آرامش و خفاء[۲]، حصول و خروج از چیزی[۳]، کَندن و بیرون‌کشیدن[۴].
  • ﴿قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنْكُمْ لِوَاذًا[۵].
  • این آیه شریفه حال منافقان و مخالفانی را بیان می‌کند که از شنیدن سخنان حضرت رسول الله (ص) و آیات الهی و شرکت در شوراهای مسلمین و تصمیم‌گیری‌های مهم، کراهت داشتند و در امور جمعی و همگانی مشارکت نمی‌کردند و مخفیانه خود را کنار می‌کشیدند[۶].
  • حاشیه‌نشین و گوشه‌نشین در فرهنگ سیاسی به افراد غیر فعال در جریانات سیاسیاجتماعی) اطلاق می‌گردد که از دخالت در امور سیاسی کنار کشیده‌اند[۷][۸].

منابع

پانویس

  1. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۳۵.
  2. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۵۹.
  3. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۳، ص۱۸۵.
  4. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۳۷.
  5. «بی‌گمان خداوند کسانی از شما را که در پناه کسان دیگر، پنهانی بیرون می‌آیند می‌شناسد» سوره نور، آیه ۶۳.
  6. وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۸، ص۳۱۵.
  7. علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۲۴۶.
  8. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۸۲.