جلاء در فقه سیاسی

مقدمه

ترک منازل، جلای وطن^[۱]، اخراج از خانه و دیار^[۲]، اخراج به قهر.
﴿وَلَوْلَا أَنْ كَتَبَ اللَّهُ عَلَيْهِمُ الْجَلَاءَ لَعَذَّبَهُمْ فِي الدُّنْيَا﴾^[۳].
از سیاست‌های پیامبر اسلام (ص) در مورد توطئه‌گران یهودی در اطراف مدینه که با مشرکان قریش علیه مسلمانان توطئه می‌کردند، اخراج و تبعید آنها به سرزمین‌های دیگر بود. یهودیان بنی‌قینقاع و بنی‌نضیر از جمله این گروه بودند.
امروزه تبعید در دو بُعد داخلی و خارجی رواج دارد، در قرون معاصر حتی تبعید اقوامی به سرزمین‌های دیگر مشاهده شده است؛ مانند تبعید مسلمانان چچن از مناطق قفقاز در زمان استالین^[۴].

↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۴۳.
↑ احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۲، ص۳۷۴.
↑ «و اگر خداوند آوارگی را بر آنان مقرّر نکرده بود بی‌گمان در این جهان عذابشان می‌کرد» سوره حشر، آیه ۳.
↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۰۹.