حرص در فقه سیاسی

مقدمه

همت ‌گماشتن، کوشش‌ کردن، حریص ‌بودن^[۱].
در اصل به معنای تمایل مفرط و اراده به چیزی^[۲].
﴿لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ﴾^[۳].
حرص از اخلاق رذیله است که خداوند از آن نهی کرده است؛ امّا در مفهوم مثبت نیز بسیار به کار رفته است؛ از جمله در آیه ﴿لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ﴾^[۴] خداوند پیامبر (ص) را حریص بر مؤمنین معرفی کرده و به این صفت ستوده است؛ یعنی مؤمنین یا هدایت مؤمنین را زیاد دوست دارد^[۵].
از صفات پسندیده و ارزشمند رهبران الهی، دلسوزی و شفقت فراوان آنان نسبت به مردم است ^[۶].^[۷]

↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۴۵.
↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۲۷.
↑ «بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.
↑ «بی‌گمان پیامبری از (میان) خودتان نزد شما آمده است که هر رنجی ببرید بر او گران است، بسیار خواستار شماست، با مؤمنان مهربانی بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۱۲۸.
↑ محسن معینی، "حرص"، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۱، ص۹۲۲.
↑ احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۴۵۱.
↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۲۳-۲۲۴.