سلف در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث سلف است. سلف از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سلف در قرآن - سلف در حدیث - سلف در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
قدمت[۱]، گذشته، جانشین[۲]، سابقه تاریخی. اصل آن به معنای تقدّم، سبقت داشتن [۳] و تحقق و وقوع چیزی در زمان گذشته[۴].
فَلَمَّا آسَفُونَا انتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِينَ فَجَعَلْنَاهُمْ سَلَفًا وَمَثَلا لِلْآخِرِينَ
[۵].
این آیه شریفه پس از بیان عاقبت کار فرعون و قومش، آنان را مایه عبرت و پیشینه تاریخی برای آیندگان بر می‌شمارد.[۶]
منابع
پانویس
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۷، ص۲۵۸.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۳.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۹۵.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۵، ص۱۸۰.
- ↑ «و چون ما را به خشم آوردند از آنان انتقام گرفتیم و همه را غرق کردیم و آنان را پیشینه و مثلی برای آیندگان کردیم» سوره زخرف، آیه ۵۵-۵۶.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۴۵.