نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot(بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۳ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.
این جمله که به معنای "به پروردگارکعبهسوگند، رستگار و کامیاب شدم" است، از زبان حضرت علی (ع) پس از ضربت خوردن در صبح نوزدهم رمضاننقل شده است. وقتی ابن ملجم تیغ بر فرق مبارکش فرو آورد، این جمله را فرمود و افزود که: این مرد، فرار نکند![۱] آرزوی آن حضرتشهادت بود و پیوسته برای آن لحظه‌شماری می‌کرد و از زبان پیامبر شنیده بود که محاسنش با خون سرش خضاب خواهد شد. ازاین‌رو منتظر آن حادثه بود. قبل از شهادتش در بستر بیماری در ضمن وصیّتی که داشت، از جمله فرمود: این حادثه برایم ناشناخته و ناخوشایند نبود، و من همچون جویای آبی بودم که به آب رسیدم و طالبی بودم که گمشده‌ام را یافتم: ...و ما کنت الاّ کقارب ورد و طالب وجد[۲] برای کسی که عمری در ایمان و جهاد و بندگی زیسته است، پایان یافتن عمر با افتخارشهادت در راه خدا، کامیابی و فوز عظیم است، چون خود آن حضرت نیز شهادت را بهترین نوع مرگ می‌دانست: إنّ أکرم الموت القتل[۳][۴].
فزت و رب الکعبه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: فزت و رب الکعبه در حدیث - فزت و رب الکعبه در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبط