قتل در فقه سیاسی

مقدمه

جنگ و کارزار^[۱]. اصل آن "قتل" به معنای ازاله روح از بدن^[۲]، زوال حیات^[۳].

﴿قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُخْزِهِمْ وَيَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ﴾^[۴].

در قرآن کریم پس از آزمون سیاست‌های مختلف در دعوت مشرکان به اسلام و تداوم دشمنی‌ها و مخالفت‌های کفار و مشرکان، آخرین فرمان الهی بسیج مسلمانان برای جنگ با آنان بود: ﴿أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ﴾^[۵]. به قتال در راه خدا، جهاد نیز اطلاق می‌شود^[۶]

↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۹۰.
↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۶۵۵.
↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۹، ص۱۹۳.
↑ «با آنان پیکار کنید تا خداوند آنها را به دست شما عذاب کند و خوارشان گرداند و شما را بر آنان پیروزی دهد و دل‌های گروهی مؤمن را خنک گرداند» سوره توبه، آیه ۱۴.
↑ «به کسانی که بر آنها جنگ تحمیل می‌شود اجازه (ی جهاد) داده شد زیرا ستم دیده‌اند و بی‌گمان خداوند بر یاری آنان تواناست» سوره حج، آیه ۳۹.
↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۸۹-۴۹۰.