نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط HeydariBot(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۵۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
در لغت به معنای فراموشی است و مراد از آن در آموزههای دینی، حالی ناپسند است که در برابر ذکر جای دارد[۱]. انسان در این حال، خدا را به فراموشی میسپارد و به دنیا رو میکند و بُعد ملکوتی خویش را رها میسازد و تنها به بعد ملکی و ناسوتی خویش میپردازد. نسیان حق، به سرنگونی قلب میانجامد و بدین روی گفتهاند میزان واژگونی قلب، غفلت از حق و توجه به دنیا است[۲]. معرفت و ذکر خدا آن گاه حاصل میآید که آدمی خویشتن را بشناسد؛ چنان که امام علی (ع) میفرماید: "هر که خویش را شناسد، خدای را شناسد"[۳][۴].
قرآن کریم به مؤمنان هشدار میدهد که همچون کسانی نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آنان را دچار خودفراموشی ساخته است[۹]. در اینکه مراد از نسبت نسیان به خدا چیست، چند احتمال برشمردهاند:
نسیان که خداوند، آدمی را به آن دچار میکند، از باب"مشاکله" است؛ زیرا تأدیب بدکاران، مشاکله در بدی است ولی بد نیست.
مراد، نسیان خداوند در علم فعلی است که از مقام فعل، انتزاع مییابد. بدین سان، نسیان، دریغ فیض است؛ زیرا خداوند، فیض خویش را تنها به شایستگان میرساند.