نسخهای که میبینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط HeydariBot(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۰۳ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان میدهد.
از صفات سلبی خداوند است؛ بدین معنا که خداوند به چشم سر، دیدنی نیست. چیزی را میتوان دید که جسم باشد و در مکانی محدود و جهتی خاص قرار گیرد و قابل اشاره حسی باشد؛ ولی خداوند جسم نیست[۱]. قرآن کریم آشکارا بر نامرئی بودن خدا پای فشرده است[۲][۳].
رؤیتی که اهل عرفان و کشف و شهود از آن سخن میگویند، رؤیت قلبی است[۴]. در روایات معصومین (ع) از همینگونه رؤیت یاد شده است[۵]. مجسِمه، از فرقههای اسلامی بر این باورند که خداوند دارای جسم و جهت است و میتوان او را به رؤیت حسی درآورد[۶].