تین

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۹ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۲۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

جغرافیای تین، در سوره مبارکه تین

﴿وَالتِّينِ وَالزَّيْتُونِ[۱]. خداوند سبحان، در آیه فوق، به دو واژه تین و زیتون سوگند یاد فرموده، که می‌توان حدس زد، علت این انتخاب، اهمیتی است؛ که خداوند منان برای آن دو واژه قائل است. اما، آیا معنی این دو کلمه، همان معنای مشهوری است، که ما با آن آشنا هستیم، یعنی (تین، انجیر و زیتون همان میوه معروفی، که از آن روغن می‌گیرند)، یا این که منظور، از این دو واژه چیز دیگری است؟ برای رسیدن به جواب قانع کننده، لازم است؛ به نظری که مفسرین قرآن، در این باره بیان کرده‌اند، دقت نماییم.

  1. «از ابن عباس روایت شده، که این دو لفظ، اسم دو کوه هستند، که به سریانی طور سینا و طور زیتا نامیده می‌شوند، چون تین و زیتون، در آنها می‌روید اولی در وطن عیسی(ع) و دومی در شام، مبعث بسیاری از پیغمبران بنی اسرائیل واقع است»[۲].
  2. «تین و زیتون را نام دو مسجد گرفته‌اند... از این قرار: تین مسجد دمشق و زیتون مسجد بیت المقدس، یا مسجد اصحاب کهف و مسجد ایلیا، یا مسجد نوح، که بر کوه جودی بنا شده و مسجد بیت المقدس. گفته‌اند چون در این محل‌ها تین و زیتون می‌روئیده: این مساجد، به این نام خوانده شده‌اند»[۳].

برخی از علما و بزرگان[۴] ذیل عنوان یک بحث روایتی، به نقل از تفسیر قمی، در ذیل آیه اول سوره تین چنین بیان داشته: «منظور از ﴿وَالتِّينِ مدینه و از﴿الزَّيْتُونِ بیت المقدس و از ﴿طُورِ سِينِينَ کوفه و از ﴿هَذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ مکه است». با توجه به پراکندگی اظهارنظرها و در دست نداشتن یک دلیل قطعی، بر این که تین و زیتون همان میوه‌های خوراکی و یا مکان‌های نامبرده، در این تحقیق هستند؛ لذا نمی‌توانیم به توضیح جغرافیایی مکان خاصی، در این مقوله بپردازیم و اگر فرض کنیم که مکان‌های مذکور، نام حقیقی مورد قسم خداوند منان باشد؛ در بحث‌های مربوط به هر کدام، می‌توان با جغرافیای آنها آشنا گردید.[۵]

منابع

پانویس

  1. «سوگند به انجیر و زیتون،» سوره تین، آیه ۱.
  2. محمد تقی، شریعتی، تفسیر نوین، ص۲۴۳.
  3. محمد تقی، شریعتی، تفسیر نوین، ص۲۴۳.
  4. علامه طباطبایی، المیزان، ج۴، ص۳۰۴.
  5. عرب، محمد حسن، دانشنامه اماکن جغرافیایی قرآن مجید، ص ۲۱۲.