حدیث در نهج البلاغه

مقدمه

حدیث که در نزد علمای شیعی مترادف با واژه‌های "روایت"، "خبر" و "اثر" است، در لغت به‌معنای چیز جدید و مطلق کلام و خبر است. عالمان شیعه حدیث را بیانگر فعل، قول یا تقریر^[۱] معصوم می‌دانند. اگر حدیث بر منشأ حکم شرعی دلالت داشته باشد، به آن "سنت" اطلاق می‌شود. سنت در لغت به‌معنای روش و در علم حدیث یعنی آنچه از روش زندگی پیامبر اکرم (ص) و دیگر معصومین (ع) نقل شده است. اما خبر، گزارشی از قول یا عمل است و می‌تواند از معصوم یا غیرمعصوم (اصحاب و تابعان ایشان) نقل شود. خبر نسبت به حدیث اعم است. از این رو دو دسته خبر وجود دارد: خبر معصوم و خبر غیرمعصوم. اثر در فرهنگ لغات به‌معنای ردپا یا جای پاست. آثار به‌جامانده از داش معصومین و سخنان رسیده از صحابه و تابعان را "اثر معصوم" نامند^[۲].
حدیث بر دو گونه است: حدیث قدسی و حدیث غیر قدسی. حدیث غیر قدسی همان است که درباره آن گفته شد. اما حدیث قدسی، کلام خداوند است که از زبان معصوم بیان شده است، ولی جزو آیات قرآن نیست. پیامبر اکرم (ص) گاه حکمی را از جانب خداوند متعال بیان می‌فرمود، مانند آنچه درباره روزه از قول خداوند روایت شده است که "روزه برای من است". علمای حدیث این‌گونه احادیث را "حدیث قدسی" نامیده‌اند. یعنی از عالم بالا و منتسب به خداوند است^[۳].

اجزای حدیث

حدیث دارای دو بخش است: سند و متن؛
سند حدیث: سند در اصطلاح عبارت از سلسله راویانی است که متن حدیث را به معصوم می‌رساند. راه پی بردن به وثیق بودن یا نبودن حدیث، بررسی طریق راویان است^[۴].
متن حدیث: در اصطلاح عبارت است از نقل آخرین راوی، چه در قول و الفاظ و چه در فعل و تقریر، که از معصوم نقل شده است^[۵].
اقسام حدیث: احادیث به‌طور کلی به دو گونه تقسیم می‌شود: متواتر یا غیر متواتر، که از آن تعبیر به "خبر واحد" شده است^[۶].
حدیث متواتر: حدیثی است که سلسله راویان آن تا فرد معصوم در هر طبقه به تعدادی باشد که بتوان به صحت آن یقین پیدا کرد. از جمله احادیث متواتر می‌توان به حدیث غدیر اشاره کرد که تعداد راویان آن از طبقه صحابه بیش از صد نفر و از طبقه تابعین بیش از هشتاد نفر گزارش شده است^[۷].
خبر واحد: حدیثی است که راویان آن در طبقات مختلف به حد تواتر نرسیده‌اند. خبر واحد به‌تنهایی قابل وثوق و اطمینان نیست و باید با قرائن دیگر حجیت آن را اثبات کرد. بیشتر روایاتی که به ما رسیده‌اند، در گروه خبر واحدند. از این رو باید به کمک قرائن مختلف بتوان درجه احتمال آن را بالا برد و این کار بررسی علمی احادیث است^[۸].
مطابق با روش‌های علوم حدیث، احادیث غیرمتواتر به چهار گروه تقسیم می‌شوند:

صحیح: همه راویان عادل باشند. این دسته احادیث در حد تواتر نیستند، ولی کاملاً قابل اعتمادند^[۹].
حسن (نیکو): عدالت همه ناقلان محرز نیست، ولی به پاک بودن اعتقادشان اطمینان داریم^[۱۰].
موثق: برخی از راویان عادل و پاک‌اند، یعنی به معصومین دروغ نمی‌بندند، ولی شیعه نیستند^[۱۱].
ضعیف: شرایط سه دسته مذکور را ندارند^[۱۲].
علم حدیث: علم حدیث دانش و آگاهی از قواعد و قوانینی است که به‌واسطه آن اجزای حدیث (سند و متن) شناسایی می‌شوند^[۱۳].

علم حدیث دارای سه شاخه است:

علم رجال الحدیث که به بررسی حالات راویان می‌پردازد؛
فقه‌الحدیث که به بررسی متن و شرح کلام می‌پرازد؛
درایة‌الحدیث که به بررسی سند و متن حدیث می‌پردازد^[۱۴].

ارتباط قرآن با حدیث

عالمان شیعی حدیث را مبین قرآن دانسته‌اند. احادیث از دو وجه با قرآن در ارتباط‌اند:

احادیثی که درباره قرآن هستند که بیشتر ناظر به کیفیت نزول قرآن، نزول یک‌باره قرآن در شب قدر، کیفیت جمع‌آوری قرآن، قرائات قرآن، کیفیت تلاوت قرآن، فضیلت آموزش قرآن و احکام مرتبط با قرآن هستند^[۱۵].
احادیثی که مرتبط با شرح و تفسیر قرآن هستند، مانند بیان جزئیات و تبیین مطالب مجمل در قرآن، مثل اوقات نماز، تعداد رکعات و کیفیت آن، توضیح الفاظ و عبارات مبهم قرآن، تخصیص عام قرآن مانند تفسیر پیامبر اکرم (ص) از ظلم به شرک در آیه ۸۲ سوره انعام، بیان معنا یا مصادیق الفاظ، مانند تفسیر "مغضوب علیهم" به یهود و "ضالین" به نصارا، بیان احکامی که در قرآن نیستند، مانند حد زناکار محصن و محصنه، بیان ناسخ و منسوخ و...»^[۱۶].

منابع

دین‌پرور، سیدجمال‌الدین، دانشنامه نهج البلاغه ج۱

پانویس

↑ تقریر، یعنی عمل صحابه در محضر معصوم که با تأیید یا سکوت حاکی از تأیید آن معصوم همراه بوده است.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 279.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 279- 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 281.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 281.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 281.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 281.

[1] تقریر، یعنی عمل صحابه در محضر معصوم که با تأیید یا سکوت حاکی از تأیید آن معصوم همراه بوده است.

[2] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 279.

[3] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 279- 280.

[4] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.

[5] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.

[6] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.

[7] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.

[8] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.

[9] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.

[10] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.

[11] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.

[12] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 280.

[13] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 281.

[14] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 281.

[15] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 281.

[16] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 281.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]