گفته‌اند على در حال نماز از خود بی‌خود بوده و توجهی به اطراف نداشت پس چگونه صدای سائل را در رکوع می‌شنود و انگشتری را به او می‌بخشد؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۵:۲۳ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

گفته‌اند على در حال نماز از خود بی‌خود بوده و توجهی به اطراف نداشت پس چگونه صدای سائل را در رکوع می‌شنود و انگشتری را به او می‌بخشد؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ امام علی
مدخل اصلیامام علی

گفته‌اند علی در حال نماز از خود بی‌خود بوده و توجهی به اطراف نداشت پس چگونه صدای سائل را در رکوع می‌شنود و انگشتری را به او می‌بخشد؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث امام علی است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی امام علی مراجعه شود.

پاسخ به این پرسش

محمدی

حجت الاسلام و المسلمین دکتر عبدالله محمدی در کتاب «امیر مؤمنان علی (ع)» به نقل از آثار شهید مطهری در این باره گفته است:

«اینکه علی (ع) در نماز از خود بی‌خود می‌شد حقیقتی انکارناپذیر است، اما حالات اولیای الهی همواره یکسان نیست؛ پیامبر (ص) گاهی چنان حالت جذبه‌ای پیدا می‌کرد که طاقت انتظار پایان اذان را نداشت و به بلال می‌فرمود: "زودتر اذان را تمام کن تا نماز را شروع کنیم". و گاهی امام حسن (ع) یا امام حسین (ع) در سجده بر شانه‌اش می‌نشستند و حضرت با آرامش صبر می‌کرد تا مبادا طفل به زمین بیفتد. بنابراین حالات اولیا حالات مختلفی بوده است. کسانی که مذاق عرفانی دارند معتقدند در انجذاب کامل "حالت برگشت" وجود دارد. یعنی شخص در عین اینکه مشغول به خدا است، مشغول به ماورا هم هست. به نظر ایشان آن حالتی که در وقت نماز تیر را از بدن علی (ع) بیرون بکشند و متوجه نشود، ناقص‌تر از آن حالتی است که در حین نماز توجه به فقیر دارد، نه اینکه در اینجا از خدا غافل است و به فقیر توجه کرده، بلکه آن‌چنان توجهش به خدا کامل است که در آن حالت تمام عالم را می‌بیند.[۱] یعنی انسان در سلوک عرفانی خود هرچه بیشتر جذب حق‌تعالی می‌شود احاطه بیشتری بر آیات و اسماء الهی یافته در نتیجه اشراف او بر عالم امکان افزون می‌شود»[۲]

پرسش‌های وابسته

پانویس

  1. مجموعه آثار، ج ۴، ص ۹۲۹.
  2. عبدالله محمدی، امیر مؤمنان علی (ع)، ص ۱۱۲ و ۱۱۳.