معاویة بن صعصة بن قیس

مقدمه

معاویة بن صعصة بن قیس مردی شجاع و شاعر و پسر برادر احنف بن قیس از اصحاب امیرمؤمنان (ع) بود^[۱]. هنگامی که احنف بن قیس می‌خواست به سوی صفین حرکت کند بر امیرالمؤمنین (ع) وارد شد، حضرت به او دستور داد نامه‌ای برای قوم خود در بصره بنویسد، و آنان را برای رفتن به صفین فراخواند. در این موقع معاویة بن صعصة بن قیس قصیده‌ای سرود و ضمیمه نامۀ احنف بن قیس کرد و برای شیعیان بصره فرستاد، چند بیت آن چنین است:

- همانا حضرت علی (ع) در میان کوچک و بزرگ و درویش و توانگر بهترین فرد است، پس امروز جهد و سخت‌کوشی خود را از وی دریغ مدارید.

- او با کسانی مبارزه می‌کند که برای پیکارش اهمیتی نمی‌دهند و هر کسی و چیزی که با دین او سازگار نیست، مردود و باطل است.

- او کسی است که سی آیه در حقّش نازل شده و خداوند در آن آیه‌ها، وی را مؤمن پاک‌دل و فرد بی‌نظیر خوانده است.^[۲]

لذا وقتی نامه احنف بن قیس و شعر معاویة بن صعصة بن قیس به بنی سعد (طایفه احنف) رسید تمامی آنها کوچ کردند و به کوفه آمدند و برای جنگ با معاویه آماده شدند^[۳].

از این اشعار به خوبی استفاده می‌شود که معاویة بن صعصة بن قیس نسبت به حقانیت امیرالمؤمنین (ع) و راه او اعتماد و ایمان کامل داشته است.^[۴]

↑ تنقیح المقال، ج۳، ص۲۲۴؛ رجال طوسی، ص۵۹، ش۳۴.
↑ و إن علیا خیر حاف و ناعل *** فلا تمنعوه الیوم جهدا و لا جدا یحارب من لا یحرجون بحربه *** ومن لا یساوی دینه کله ردا ومن نزلت فیه ثلاثون آیة *** تسمیه فیها مؤمنا مخلصا فردا
↑ وقعة صفین، ص۲۶ - ۲۷.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۳۲۳-۱۳۲۴.