عمومیت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۳ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

برای اینکه یک رفتار و یا عمل، تبدیل به عرف حقوقی شود، شرایطی لازم است که از جملۀ آن شرایط علاوه بر تکرار عمل، شاملیت و عمومیت عمل است که از عناصر لازم برای شکل‌گیری قاعدۀ عرفی حقوق محسوب می‌شود و این عنصر به این معناست که عمل مکرر، اختصاص به شخص معین نداشته و هر شخصی که جایگزین می‌شود، عمل و رویۀ نفر قبلی را تکرار نماید به عبارت بهتر، قاعده، به صورت رویۀ هیأت حاکمه و مردم شکل گرفته باشد. پذیرفته شدن رویه‌ای و عمومیت یافتن یک قاعدۀ عرفی را می‌توان عنصر معنوی آن عمل محسوب نمود[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. درآمدی برفقه سیاسی، ص۹۹.
  2. عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۲، ص ۲۶۳.