عطایا در فقه سیاسی
مقدمه
عطایا، جمع "عطیه" بخششهای حکومتی بود که خلفا اغلب، به فراخور حال مستمندان، به آنان اعطا میکردند. برای نخستین بار عمر - خلیفه دوم - همه درآمدهایی که از طریق خراج زمینها "مفتوحة العنوة" و امثال آن به دست میآمد، میان مسلمانان، بر حسب اختلاف شؤون و سوابق افراد تقسیم میکرد و برای هر شخص، حقوقی مقرر کرده بود که مبلغ آن نسبت به افراد متفاوت بود[۱]. عطایا، خود اهرمی سیاسی، در جهت اطاعت متمردین محسوب میگردید؛ زیرا کسانی که از فرمان خلیفه سرباز میزدند و یا در جهاد شرکت نمیکردند از آن محروم میشدند[۲].
منابع
پانویس
- ↑ النظم المالیه والاقتصادیه فی دولة الاسلامیه، ص۹۷؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۵۲؛ فتوح البلدان، ص۴۹۰؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۵۰۲؛ تاریخ الخلفا، ج۱، ص۱۴۳؛ کنزالعمال، ج۴، ص۵۵۵.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژهنامه فقه سیاسی، ص ۱۳۸.