نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Msadeq(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۱ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۳۶ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲۱ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۳۶ توسط Msadeq(بحث | مشارکتها)
شیوه ارتباط شیعیان با نائبان خاص چگونه بود؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
«به دلیل دشمنی حاکمان عباسی با امام زمان(ع) جریان نیابت آن حضرت، امری آشکار و علنی نبود؛ به ویژه در اوائل غیبت صغرا و نیابتِ نایب اول، شیعیان از طریق وکلا که نمایندگانِ نایبان بودند با آنها ارتباط داشتند؛ یعنی مردم، خواستهها یا سؤالات خود را با وکیلان مطرح میکردند یا وجوهات شرعی خود را به ایشان میسپردند و وکیلان، آنها را به سفیر و نایب امام (ع) منتقل میکردند و پاسخ درخواستها نیز با واسطه به دست مردم میرسید. محمد بن عثمان در بغداد، ده وکیل داشت که حسین بن روح از جمله آنها بود. اینها به ظاهر وکلای نائب دوم در امور تجاری بودند؛ ولی در واقع برای سازمان وکالت شیعه فعالیت میکردند.
گفتنی است در کنار رابطه غیرمستقیم، عدهای از افراد مورد اعتماد، امکان ارتباط مستقیم با شخص نائب را نیز پید میکردند و خواستههای خود را بیواسطه با او در میان گذاشته، پاسخ را نیز از نایب دریافت میکردند که مواردی آنها را شیخ طوسی بیان کرده است[۱] اینگونه ارتباط بیشتر از زمان نیابتِ دومین نایب امام، به وجود آمد»[۲].
پاسخهای دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته میشود:
نویسندگان کتاب «نگین آفرینش» در این باره گفتهاند:
«به دلیل دشمنی حاکم عباسی با امام زمان(ع) جریان نیابت آن حضرت، امری آشکار و علنی نبود؛ به ویژه در اوائل غیبت صغرا و نیابتِ نایب اوّل، شیعیان از طریق وکلا که نمایندگانِ نایبان بودند با آنها ارتباط داشتند؛ یعنی مردم، خواستهها یا سؤالات خود را با وکیلان مطرح میکردند یا وجوهات شرعی خود را به ایشان میسپردند و وکیلان، آنها را به سفیر و نایب امام(ع) منتقل میکردند و پاسخ درخواستها نیز با واسطه به دست مردم میرسید. محمد بن عثمان در بغداد، ده وکیل داشت که حسین بن روح از جمله آنها بود. اینها به ظاهر وکلای نائب دوم در امور تجاری بودند؛ ولی در واقع برای سازمان وکالت شیعه فعالیت میکردند. گفتنی است در کنار رابطه غیر مستقیم عدهای از افراد مورد اعتماد امکان ارتباط مستقیم با شخص نائب را نیز پیدا میکردند و خواستههای خود را بیواسطه با او در میان گذاشته، پاسخ را نیز از نایب دریافت میکردند که مواردی از آنها را شیخ طوسی بیان کرده است.[۳] اینگونه ارتباط بیشتر از زمان نیابتِ دوم نایب امام، به وجود آمد»[۴].