مراتب شرک
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل مراتب شرک (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- شرک همانند توحید مراتبی دارد. باور نیاوردن به هر یک از مراتب توحید، انسان را به مرتبتی از شرک میاندازد. برخی مراتب شرک موجب کفر و بیرون رفتن از ایمان میشوند که آنها را "شرک جلی" گویند. برخی مراتب دیگر شرک بسیار پنهانیاند و به آسانی پیدا نمیشوند و از میان نمیروند. از آیات قرانی نیز بر میآید که ایمان بسیاری از مردمان به شرک آلوده است[۱]. این مرتبت از شرک را "شرک خفی" مینامند[۲].
- پیامبر اسلام (ص) درباره همین شرک است که فرموده است: "شرک در امت من پنهانتر است از موری که شب تاریک بر سنگی سیاه راه میرود"[۳][۴].
- برخی گونههای شرک خفی عبارتاند از:
- شرک در توحید افعالی: بدین معنا است که آدمی در همان حال که خویش را به توحید افعالی پایپند میپندارد، آثار را به علل و اسباب طبیعی نسبت میدهد.
- شرک در توحید عملی: هر گونه پیروی از آفریدگان، اگر به رضای خدا نباشد، گونهای شرک است؛ همانند پیروی از هواهای نفسانی، شیاطین، ستمگران و حاکمان جور[۵].
- شرک در توحید عبادی: به معنای آن است که انسان در عبادت ریاکاری کند. هر چند ریا موجب بطلان عمل است و از گناهان بزرگ محسوب میشود، باعث زوال ایمان نمیگردد.
- شرک در توحید صفاتی: این گونه شرک خفی تنها میان دانشمندان و اندیشهمندان رواج دارد. متکلمان اشعری بدین گونه از شرک مبتلایند. این شرک نیز موجب خروج از اسلام نمیشود[۶].
- شرک در توحید افعالی: معتزله، که علل و اسباب طبیعی را در تأثیر مستقل میپندارند، به شرک در توحید افعالی دچارند[۷][۸].
منابع
- نگارش، حمید، احمدیان، ابراهیم، سراجی، محمود، رکنی لموکی، محمد تقی، خطیبی کوشکک، محمد،حسینی سیاهکلرودی، سید قوامالدین، فرهنگ شیعه
پانویس
- ↑ ﴿ وَكَأَيِّن مِّن آيَةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ يَمُرُّونَ عَلَيْهَا وَهُمْ عَنْهَا مُعْرِضُونَ ﴾؛ سوره یوسف، آیه ۱۰۵؛ المیزان، ۱۱/ ۲۷۳.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 205.
- ↑ میزان الحکمة، ۲/ ۱۴۳۸.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 205.
- ↑ میزان الحکمة، ۲/ ۱۴۳۸.
- ↑ مجموعه آثار استاد مطهری، ۲/ ۱۲۳.
- ↑ مفاهیم القرآن، ۱/ ۳۰۱.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 205.