وطن

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۰ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۲۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل وطن (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

وطن در لغت، زادگاه و محل اقامت دائمی را گویند[۱]. وطن از نظر فقهاء دارای آثار فقهی و بر سه گونه است:

  1. وطن اصلی - محل تولد - که علاقۀ مالکیت در آن تأثیری ندارد؛
  2. وطن عرفی یا مستجد: شخص در خارج از وطن اصلی، جایی را برای سکونت انتخاب کند. در این نوع از وطن، صدق وطن عرفی کافی است؛
  3. وطن شرعی که از آن به "استیطان" تعبیر شده است[۲]. بعضی از فقها، در صدق وطن دو شرط ذکر کردند: ۱. اقامت حداقل شش ماه؛ ۲. داشتن ملک و مستغلات[۳][۴].

منابع

پانویس

  1. لغت‌نامه دهخدا، ج۱۵، ص۲۳۲۰۹.
  2. تحریر الوسیله، ج۱، ص۲۵۷؛ وسایل الشیعه، ج۵، ص۵۲۲.
  3. تحریر الوسیله، ج۱، ص۲۵۷.
  4. اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت، علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۸۲.