شوکت در فقه سیاسی
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل شوکت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
قدرت و سلاح[۱]. اصل آن "شوک" به معنای خشونت و تندی[۲]، در مقابل نرمی و افتادگی[۳].
﴿وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ﴾[۴].
این آیه شریفه درباره نخستین درگیری بزرگ مسلمانان با مشرکان در منطقه بدر است. قریش در دوران جاهلی دو کاروان و گروه مسلح (طائفتین) داشت؛ یکی "عیر" خوانده می‌شد که چهل مرد جنگی بودند که به عنوان محافظ کاروان‌های تجاری و بازرگانی، قریش را همراهی می‌کردند؛ دومی "نفیر" بود که در واقع لشکر جنگی قریش بود که از حدود هزار مرد جنگی تشکیل می‌شد (سواره و پیاده) و به همه تجهیزات و سلاح‌های روز مجهز بودند و قرآن کریم آن را ﴿ذَاتِ الشَّوْكَةِ﴾، یعنی "صاحب قدرت و سلاح" خوانده است. مسلمانان به وعده الهی باید با یکی از این دو گروه (عیر یا نفیر) درگیر می‌شدند و آنها ترجیح می‌دادند که با "عیر" طرف شوند که هم دارای مردان جنگی و سلاح زیادی نبود و هم اموال و ثروت زیادی همراه آنان بود؛ ولی خلاف میلِ آنان، لشکر قریش "نفیر" به مقابله با مسلمانان برخاست و خداوند مسلمانان را برتری و پیروزی بخشید[۵].
شوکت به معنای قدرت نظامی و تسلیحاتی که در دید دشمنان ایجاد رعب و وحشت کند، از صفات ضروری نیروهای نظامی است که در آیه ﴿وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ﴾[۶]. به آن اشاره شده و تلویحاً هراس مسلمانان به برخورد با "نفیر" قریش به دلیل شوکت آنها در آیه شریفه آمده است: ﴿تَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ﴾[۷]
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۴۷۰.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۲۹.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۷، ص۱۵۱.
- ↑ «و (یاد کن) آنگاه را که خداوند به شما وعده می‌فرمود که (پیروزی بر) یکی از دو دسته از آن شما باشد و شما دوست می‌داشتید که آن دسته بی‌جنگ‌افزار از آن شما گردد اما خداوند می‌خواست که حقّ را با کلمات خویش تحقّق بخشد و ریشه کافران را بر کند» سوره انفال، آیه ۷.
- ↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۹، ص۱۹.
- ↑ «و (یاد کن) آنگاه را که خداوند به شما وعده می‌فرمود که (پیروزی بر) یکی از دو دسته از آن شما باشد و شما دوست می‌داشتید که آن دسته بی‌جنگ‌افزار از آن شما گردد اما خداوند می‌خواست که حقّ را با کلمات خویش تحقّق بخشد و ریشه کافران را بر کند» سوره انفال، آیه ۷.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۷۵-۳۷۶.