فرقان در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Msadeq (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۳ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۱۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث فرقان است. "فرقان" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل فرقان (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

جداکننده حق از باطل[۱]. از فرق به معنای جداسازی بین دو شی‌ء[۲]، تفرّق در مقابل جمع[۳].

إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقَانًا[۴].

خداوند به پیامبران خود "فرقان" عطا کرده است تا حق را از باطل باز شناسند و جامعه را به سوی حق رهنمون گردند و به این دلیل، از اسامی قرآن کریم "فرقان" است: تَبَارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ[۵] و خداوند همین نعمت را به موسی و هارون(ع) نیز عطا کرده است: وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى وَهَارُونَ الْفُرْقَانَ[۶].

برای مؤمنان و متقین، قدرت تشخیص حق از باطل، در دنیایی که عرصه تقابل این دو است، راه را برای رسیدن به "سعادت" هموار می‌کند: إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقَانًا[۷].[۸]

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۳، ص۱۳۹۰.
  2. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۴۹۳.
  3. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۹، ص۷۰.
  4. «ای مؤمنان! اگر از خداوند پروا کنید در شما نیروی شناخت درستی از نادرستی می‌نهد» سوره انفال، آیه ۲۹.
  5. «بزرگوار است آن (خداوند) که فرقان را بر بنده خویش فرو فرستاد تا جهانیان را بیم‌دهنده باشد» سوره فرقان، آیه ۱.
  6. «و به راستی به موسی و هارون فرقان و روشنایی و یادکردی برای پرهیزگاران دادیم؛» سوره انبیاء، آیه ۴۸.
  7. «ای مؤمنان! اگر از خداوند پروا کنید در شما نیروی شناخت درستی از نادرستی می‌نهد» سوره انفال، آیه ۲۹.
  8. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۴۱-۴۴۲.