شیعه در فقه سیاسی
مقدمه
اعوان و انصار[۱]، فرقه[۲]، تابع و پیرو[۳]. اصل آن "شیع" به معنای معاضدت، مساعدت[۴] یا توسّع در امری (مادی یا معنوی)[۵]. ﴿ثُمَّ لَنَنْزِعَنَّ مِنْ كُلِّ شِيعَةٍ أَيُّهُمْ أَشَدُّ عَلَى الرَّحْمَنِ عِتِيًّا﴾[۶]. شیعه در قرآن کریم به معنای پیرو و تابع در اعتقاد و دین آمده است. آیه شریفه ﴿وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ﴾[۷] حضرت ابراهیم(ع) را شیعه نوح(ع) خوانده است. یعنی ابراهیم(ع) پیرو دین نوح (دین توحید) بوده است [۸].
کلمه شیعه در قرآن کریم به اقتضای متعلق بار ارزشی می‌گیرد. در آیه پیشین، آنچه مورد تبعیت قرار گرفته بود، دین توحیدی حضرت نوح بود؛ ولی مورد منفی شیعه در قرآن کریم آیه شریفه ﴿لَنَنْزِعَنَّ مِنْ كُلِّ شِيعَةٍ أَيُّهُمْ أَشَدُّ عَلَى الرَّحْمَنِ عِتِيًّا﴾[۹] است که روز قیامت از فرقه‌های اعتقادی، آنکه تجاوز و عصیان بیشتر و شدیدتری بر حدود الهی داشته‌اند، بیرون کشیده می‌شوند (برای عذاب مضاعف) و آنان رهبران و سرکردگان این فرقه‌ها در اعمال شرّ هستند[۱۰].
اصطلاح "شیعه" به صورت خاص پس از ارتحال حضرت رسول(ص) بر پیروان حضرت علی(ع) و معتقدان به امامت آن حضرت و فرزندانش اطلاق شده و به عنوان یکی از مذاهب اسلامی دارای مبانی و اصول مدوّنی است [۱۱].[۱۲]
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۳۵.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۸، ص۱۸۸.
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۲، ص۱۹۱.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۳۵.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۱۶۶.
- ↑ «سپس از هر گروه هر کدام را که در برابر (خداوند) بخشنده سرکش‌ترند بیرون می‌کشیم» سوره مریم، آیه ۶۹.
- ↑ «و از پیروان وی ابراهیم بود» سوره صافات، آیه ۸۳.
- ↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۷، ص۱۴۷.
- ↑ «سپس از هر گروه هر کدام را که در برابر (خداوند) بخشنده سرکش‌ترند بیرون می‌کشیم» سوره مریم، آیه ۶۹.
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۶، ص۱۴۵.
- ↑ ر.ک: سید محمد حسین طباطبایی، شیعه در اسلام.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۷۹-۳۸۰.