تضرع
مقدمه
تضرّع و زاری یک انسان در مقابل انسان دیگر کاری شایسته و زیبا نیست، زیرا این کار کرامت انسانی فرد را خدشه‌دار می‌سازد. اما همین عمل در برابر خدای بزرگ پسندیده و مطلوب است. خدای متعال از ما خواسته است که با حالت مسکنت و بیچارگی او را بخوانیم: 
ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً
[۱]. از این‌روست که امام سجاد(ع) هم به ما می‌آموزد که در مقابل خدا تضرّع داشته باشیم و خود را در مقابل او حقیر و ذلیل بدانیم: «وَ افْعَلْ بِي فِعْلَ عَزِيزٍ تَضَرَّعَ إِلَيْهِ عَبْدٌ ذَلِيلٌ فَرَحِمَهُ»[۲]؛ «ای خداوند، با من همانند پیروزمندی رفتار کن که بنده‌ای ذلیل در برابرش زاری می‌کند و آن پیروزمند بر او رحمت می‌آورد».
تضرع در برابر خدا جلب کننده رحمت الهی است[۳] و باعث نجات انسان می‌شود: «ای خداوند، غضب تو را جز حلم تو فرو نمی‌نشاند و سخط تو را جز عفو تو باز نمی‌گرداند و در برابر عقاب تو جز رحمتت پناهگاهی نیست و مرا جز تضرّع به درگاه تو و زاری در برابر تو هیچ چیز از عذابت نمی‌رهاند»[۴].
امام سجاد(ع) همان‌طور که از تضرّع در مقابل خدا بسان یک ارزش یاد می‌کند از تضرع و زاری در مقابل دیگران به خدا پناه می‌برد: «ای خداوند، چنان کن که به هنگام ضرورت به نیروی تو بتازم و به هنگام نیاز از تو یاری خواهم و به هنگام مسکنت به درگاه تو تضرّع کنم. و مرا میازمای که به هنگام اضطرار از جز تویی یاری جویم و به هنگام بینوایی به پیشگاه جز تویی خاضع شوم و به هنگام ترس در برابر جز تویی تضرع کنم، تا آنگاه مستحق خذلان و منع و اعراض تو گردم»[۵].[۶].[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «پروردگارتان را به لابه و نهانی بخوانید» سوره اعراف، آیه ۵۵.
- ↑ دعای ۳۱.
- ↑ دعای ۳۱ و نیز: نیایش سیزدهم.
- ↑ نیایش چهل‌و‌هشتم.
- ↑ نیایش بیستم.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ قرآن مجید، ترجمه محمدمهدی فولادوند.
- ↑ خالقیان، فضل‌الله، مقاله «تضرع»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۵۶.