محمد بن عثمان بن سعید عمری در تاریخ اسلامی
مقدمه
دومین نایب خاص حضرت مهدی(ع) محمد بن عثمان بود که پس از درگذشت پدرش، حضرت ضمن توقیعی به وی تسلیت گفت و پس از دعای خیر در حقش، امور را به او واگذار کردند[۱]. او نیز مانند پدرش از نزدیکان و افراد مورد اعتماد امام عسکری(ع) بود؛ چنانکه ضمن روایتی از آن حضرت چنین آمده: عمری و پسرش هر دو ثقه و مورد اعتمادند. هرچه رسانند از طرف من می‌رسانند و هرچه گویند از من است. به حرف آنان گوش بده و از آنان پیروی کن که آنان ثقه و امین من هستند[۲].
علی‌رغم مخالفت‌هایی که از ناحیه برخی غالیان با وی صورت گرفت، بیشتر شیعیان پیروی از او را گردن نهاده و هرگز در عدالت وی تردیدی به خود راه ندادند[۳]. او تا سال ۳۰۵ زنده بود و رابط امام(ع) با شیعیان محسوب شده و کنترل و هدایت وکلای آن حضرت در بلاد اسلامی را بر عهده داشت. در طول مأموریت او توقیعاتی ناظر بر تأیید سفارت وی از ناحیه مقدسه صادر گردید[۴].
به نوشته شیخ طوسی، او تألیفاتی در حدیث نیز داشته که به دست حسین بن روح و سپس ابوالحسن سمری رسیده است[۵].[۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ الغیبة، ص۲۱۹.
- ↑ الغیبة، ص۲۱۹.
- ↑ الغیبة، ص۲۲۱.
- ↑ الغیبة، ص۲۲۰.
- ↑ الغیبة، ص۲۲۱. برای ملاحظه شرح حال او. ر.ک: تنقیح المقال، ج۳، ص۱۴۹.
- ↑ طقوش، محمد سهیل، دولت عباسیان، ص ۲۳۲.