زرعة بن ابان بن دارم
مقدمه
روز عاشورا، چون تشنگی بر امام حسین(ع) چیره شد، حضرت(ع) به سوی فرات حرکت کرد تا اندکی آب بنوشد. در این هنگام زرعه فریاد زد تا میان امام(ع) و آب فاصله بیندازند. حضرت(ع) فرمود: «خداوندا! او را در حال تشنگی بمیران و هرگز او را نیامرز».[۱] زرعه به خشم آمد و تیری به سوی امام(ع) پرتاب کرد. تیر به چانه حضرت(ع) اصابت کرد. امام(ع) تیر را از چانه‌اش بیرون کشید در این هنگام خون از چانه ایشان جاری شد.
نقل شده که زرعه پس از عاشورا، گرفتار مرض استسقاء شد و همواره فریاد می‌زد که: «مرا سیراب کنید» کوزه‌ها و کاسه‌های بزرگ آب که هر یک برای سیراب نمودن اهل خانه، کفایت می‌کرد به دستش می‌دادند او آب آن را می‌نوشید و چون آن را از لبش دور می‌کرد اندکی دراز می‌کشید و دوباره فریاد می‌زد که از تشنگی هلاک شدم وضع به همین منوال بود تا اینکه شکمش شکافت و به هلاکت رسید.[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ «« اَللَّهُمَّ اُقْتُلْهُ عَطَشاً وَ لاَ تَغْفِرْ لَهُ أَبَداً »؛ حلی، ابن‌نما؛ مثیر الاحزان، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، ۱۴۰۶، ص۷۱.
- ↑ حلی، ابن‌نما؛ مثیر الاحزان، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، ۱۴۰۶، ص۷۱ و بدون ذکر نام این فرد در : الطبری، محمد بن جریر؛ تاریخ الأمم و الملوک(تاریخ الطبری)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷، ج۵، ص۴۵۰ و ابن‌اثیر، علی بن ابی الکرم؛ الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر-داربیروت، ۱۹۶۵، ج۴، ص۷۶.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مقاله «قاتلان امام حسین (ع)، ش۵»، پایگاه پژوهه.