ابن مشیع مدنی
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
از شاعران و مرثیه‌سرایان چیره‌دست بود که مرثیه‌ای جانسوز در فراق امام رضا (ع) دارد. يَا بُقْعَةُ مَاتَ بِهَا سَيِّدِي / مَا مِثْلُهُ فِي النَّاسِ مِنْ سَيِّدٍ *** مَاتَ الْهُدَى مِنْ بَعْدِهِ وَ النَّدَى / وَ شَمَّرَ الْمَوْتُ بِهِ يَقْتَدِي *** لَا زَالَ غَيْثُ اللَّهِ يَا قَبْرَهُ / عَلَيْكَ مِنْهُ رَائِحاً مُغْتَدِي *** كَانَ لَنَا غَيْثاً بِهِ نَرْتَوِي / وَ كَانَ كَالنَّجْمِ بِهِ نَهْتَدِي *** إِنَّ عَلِيّاً ابْنَ مُوسَى الرِّضَا / قَدْ حَلَّ وَ السُّؤْدُدُ فِي مَلْحَدٍ *** يَا عَيْنُ فَابْكِي بِدَمٍ بَعْدَهُ / عَلَى انْقِرَاضِ الْمَجْدِ وَ السُّؤْدُدِ
(ای بقعه‌ای که در آن سید من وفات یافت، در میان تمام مردم، فرد بزرگواری چون او وجود ندارد. بعد از وفات او هدایت و بخشش منقطع گردید و مرگ به پیروی از او، کمالات را از جان ربود. ای قبر! همواره و در هر صبح و شام باران رحمت الهی بر تو ببارد؛ زیرا آن امام بزرگوار در میان ما مانند بارانی بود که از آن سیراب می‌شدیم و مانند ستاره‌ای بود که از نورش هدایت می‌یافتیم. علی بن موسی الرضا (ع) وفات یافت و با وفات او، سیادت و بزرگی در خاک پنهان شد. ای چشم من بعد از او بر انقراض و نابود شدن مجد و سیادت، خون گریه کن.)[۱][۲]
منابع
پانویس
- ↑ عیون اخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۶۳.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۷.