ابواسرائیل انصاری
این مدخل زیرشاخهٔ بحث صحابه است. ابواسرائیل انصاری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابواسرائیل انصاری در تراجم و رجال - ابواسرائیل انصاری در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط ندارد| ابواسرائیل انصاری | |
|---|---|
 تصویر کهنی از مدینه | |
| نام کامل | ابواسرائیل انصاری |
| جنسیت | مرد |
| همسر | بره بنت عامر بن حارث بن سباق |
| محل زندگی | مدینه |
| از اصحاب | پیامبر خاتم |
مقدمه
وی را ابواسرائیل فهری [۱]، قرشی، عامری، و نامش را به اختلاف یسیر، قشیر، قیس و قیصر گفته‌اند[۲]. ابن حجر می‌گوید[۳] نام او قیسر آورده است. وی در مدینه زندگی می‌کرد[۴]
مستند صحابی بودن او، روایتی است که در آن آمده است رسول خدا a وارد مسجد شد، مردی را به او نشان دادند که در حال نماز بود. سپس گفتند: یا رسول الله! این مرد نذر کرده است ننشیند، زیر سایه نرود، با مردم سخن نگوید و روزه بگیرد. رسول خدا a خطاب به آن مرد فرمود: «باید بنشیند و با مردم سخن بگوید و زیر سایه برود و روزه خود را نیز بگیرد»[۵]. شاهد بر ابواسرائیل بودن فرد یاد شده، دو امر است: اول اینکه از ابن عباس پرسیدند: آن مرد چه کسی بود؟ گفت: ابواسرائیل. دوم اینکه جابر بن عبدالله انصاری تصریح کرده است که ابواسرائیل، مردی از بنی فهر بود که نذر کرده بود در مسجد بماند و... [۶].
فقهای فریقین در بحث لزوم و عدم لزوم وفای به نذر در مباحات، به این روایت استشهاد کرده‌اند [۷]. به نقل ابن حجر، عبدالغنی مقدسی[۸] در کتاب مبهمات گفته است ما در بین صحابه رسول خدا a، غیر از ابواسرائیل یاد شده، کسی را نداریم که کنیه‌اش ابواسرائیل باشد[۹]. زبیر بن بکار در نسب قریش گفته است: بره دختر عامر بن حارث بن سباق که از زنان مهاجره بود، با ابواسرائیل فهری ازدواج کرد و اسرائیل پیش از جنگ جمل به دنیا آمد[۱۰][۱۱]
منابع
پانویس
- ↑ ابن بشکوال، ج۱، ص:۲۳۸.
- ↑ ابن عبد البر، ج۴، ص۱۵۹؛ ابن حجر، ج۷، ص۱۰ و ج۵، ص۴۲۳؛ عظیم آبادی، ج۷، ص۲.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۰.
- ↑ ابن اثیر، ج۴، ص۲۰۴.
- ↑ «لْيَقْعُدْ وَ لْيَسْتَظِلَّ وَ لْيُتِمَّ صَوْمَهُ»؛ عبدالرزاق صنعانی، ج۸، ص۴۳۷؛ بخاری، ج۷، ص۲۳۴؛ ابوداوود، ج۲، ص۱۰۱؛ ابن اثیر، ج۴، ص۲۰۴.
- ↑ ابن بشکوال، ج۱، ص۲۳۹.
- ↑ ابن قدامه، ج۱۱، ص۳۳۷؛ جواهری، ج۳۵، ص۳۷۹.
- ↑ عبدالغنی مقدسی، ص۶۰۰-۵۴۱.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۰.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۰.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «ابواسرائیل انصاری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۱۱۵.