ابوالحسن (کنیه امام علی)
مقدمه
مشهورترین کنیه امام علی(ع) ابوالحسن است[۱]. علی(ع) می‌فرماید: «در زمان حیات پیامبر، حسنْ مرا اباالحسین، و حسینْ مرا اباالحسن می‌خواند و جز رسول خدا را پدر و اَبْ نمی‌دانستند. زمانی که پیامبر وفات یافت، مرا پدر صدا کردند»[۲]. افزون بر امام اول، امام چهارم، هفتم، هشتم و دهم نیز ابوالحسن نامیده شده‌اند. در اسناد روایی در بیشتر موارد، ابوالحسن وقتی مطلق یا با پسوند «الاول» ذکر شود، امام کاظم(ع) منظور است، و «ابوالحسن الثانی» امام رضا(ع) و ابوالحسن الثالث، امام هادی(ع) است[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ طبرسی، ابو علی فضل بن حسن، اعلام الوری، ج۱، ص۳۰۷؛ خوارزمی، موفق بن احمد، المناقب، ص۳۸؛ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۳۵، ص۶۶؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۱۱؛ سبط ابن جوزی، تذکرة الخواص، ص۵.
- ↑ «كَانَ الْحَسَنُ يَدْعُونِي فِي حَيَاةِ النَّبِيِّ(ص) أَبَا حُسَيْنٍ وَ الْحُسَيْنُ يَدْعُونِي أَبَا حَسَنٍ وَ لَا يَرَيَانِ أَباً إِلَّا رَسُولَ اللَّهِ صفَلَمَّا مَاتَ دَعَوَانِي أَبَاهُمَا»، اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه، ج۱، ص۶۶؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج۳، ص۱۱۳؛ ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۱۱.
- ↑ مازندرانی، ابو علی، منتهی المقال فی أحوال الرجال، ج۱، ص۲۵؛ قهپایی، عنایة الله، مجمع الرجال، ج۷، ص۱۹۳.
- ↑ مختاری، علی، مقاله «نام‌ها و لقب‌های امام علی»، دانشنامه امام علی ج۱۰، ص ۳۳۷.