ابوعقیل انصاری در تاریخ اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

ابوعقیل عبدالرحمان بن عبدالله بن ثعلبه انصاری[۱] از تیره بنی أنیف[۲] و هم‌پیمان بنی عمرو بن عوف از اوس [۳] ملقب به عدو الاوثان[۴] و صاحب الصاع است[۵]. بنا به نوشته صحابه‌نگاران، نام وی ابتدا عبدالعزی بود و رسول خدا (ص) او را عبدالرحمان نام نهاد و به او لقب دشمن بتان داد[۶]. برخی[۷] نامش را حثحاث و حثجاث[۸] ثبت کرده‌اند.

ابوعقیل در غزوه بدر[۹] و دیگر غزوات حضور داشت[۱۰]، او از مسلمانان تهی‌دست بود. در جنگ تبوک یک صاع خرما آورد و گفت: ای رسول خدا! در نخلستان کار کردم و دو صاع خرما اجرت گرفتم، یکی را برای خانواده خود گذاشتم و یک صاع را هم برای هزینه جنگ آوردم[۱۱]. بخاری[۱۲] مقدار صدقه او را نصف صاع ذکر کرده است. از این رو، به عنوان صاحب الصاع مشهور شد؛ زیرا او نصف صاع صدقه داد و دیگران بیشتر از وی می‌آوردند. در این حال منافقان که مقدار صدقه ابوعقیل را ناچیز می‌دانستند، گفتند خدا بی‌نیاز از این صدقه است[۱۳]. گویا آیه الَّذِينَ يَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ فِي الصَّدَقَاتِ وَالَّذِينَ لَا يَجِدُونَ إِلَّا جُهْدَهُمْ فَيَسْخَرُونَ مِنْهُمْ سَخِرَ اللَّهُ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ[۱۴] هم به این مطلب اشاره دارد و سیوطی[۱۵] هم نزول آن را در شأن ابوعقیل دانسته است. البته بنا بر قولی، صاحب صاع خرما، عقبة بن زید محارثی بوده است[۱۶]. سال وفات ابوعقیل یوم الیمامه[۱۷] به سال دوازده هجرت در روزگار ابوبکر دانسته شده است[۱۸]. باید توجه داشت که از این ابوعقیل در منابع با چند عنوان ابوعقیل صاحب الصاع، ابوعقیل بلوی و ابوعقیل انصاری یاد شده[۱۹] که در اصل آن عناوین متعلق به یک نفر است؛ زیرا در هر سه مورد تصریح شده که وی از حلفای بنی عمرو بن عوف از قبیله اوس است.[۲۰]

منابع

پانویس

  1. واقدی، ج۱، ص۱۶۱؛ ابن عبدالبر، ج۲، ص۸۳۹-۸۳۸.
  2. ابن سعد، ج۳، ص۳۶۱؛ خلیفة بن خیاط، ص۷۴.
  3. واقدی، ج۱، ص۱۶۱؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۷۹؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۳۴.
  4. واقدی، ج۱، ص۱۶۱؛ ابن سعد، ج۳، ص۳۶۱-۳۶۲.
  5. ابن اثیر، ج۶، ص۲۱۵؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۳۲-۲۳۴.
  6. ابن عبدالبر، ج۲، ص۸۳۹-۸۳۸؛ ابن اثیر، ج۳، ص۳۶۲.
  7. ابن حجر، ج۷، ص۲۳۳.
  8. ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۷۹.
  9. واقدی، ج۱، ص۱۶۱.
  10. ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۸۰؛ ابن اثیر، ج۳، ص۳۶۲.
  11. ابن اثیر، ج۵، ص۲۵۷.
  12. بخاری، ج۵، ص۲۴۵.
  13. ابن هشام، ج۴، ص۵۵۱؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۳۲-۲۳۴.
  14. «آنان که به مؤمنان داوطلب دادن صدقه‌ها و به کسانی که جز توان (اندک) خود چیزی (برای دادن صدقه) نمی‌یابند طعنه می‌زنند و آنان را به ریشخند می‌گیرند، خداوند به ریشخندشان می‌گیرد و عذابی دردناک خواهند داشت» سوره توبه، آیه ۷۹.
  15. سیوطی، ج۴، ص۲۴۹.
  16. طبرسی، ج۵، ص۵۴.
  17. خلیفة بن خیاط، ص۷۴؛ واقدی، ج۱، ص۱۶۱؛ ابن عبدالبر، ج۲، ص۸۳۹-۸۳۸.
  18. ابن سعد، ج۳، ص۳۶۲-۳۶۱.
  19. ر. ک: ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۷۹-۲۸۰.
  20. سامانی، سید محمود، مقاله «ابوعقیل احمری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۴۷-۴۴۸.