ابی بن امیة بن حرثان بن اسکر کنانی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

وی از تیره جُندَع از قبیله کنانه است. تاریخ مسلمان شدن او دانسته نیست، اما اُبی و برادرش کلاب مسلمان شدند، سپس به مدینه هجرت کردند[۱].

اُمیه شاعر – پدر أبی - بعد از مهاجرت فرزندانش نزد رسول خدا (ص) رفت و در دوری آنان این بیت را سرود[۲]:

اذا بكت الحماقه بطن وجعلی بیضاتها آدعو کلابا
«هنگامی که پرنده در وادی وج - سرزمین طائف - بر تخم‌های خود گریه می‌کند، من نیز کلاب - فرزندم - را فرا می‌خوانم».

برخی گفته‌اند فرزندان امیه، در زمان خلافت عمر بن خطاب به مدینه آمدند و در فتوحات زمان او شرکت کردند. امیه، وقتی مدت زیادی فرزندانش را ندید، از دوری آنان به شکوه شعر سرود. عمر فرزندان او را فراخواند و آنان را به ملازمت پدر فرمان داد[۳]. به قولی نیز عقل اُمیه در فراق این دو فرزند تباه شد[۴][۵]

منابع

پانویس

  1. ابن اثیر، ج۱، ص۱۶۵؛ ابن حجر، ج۱، ص۱۷۸.
  2. ابن اثیر، ج۱، ص۱۶۵.
  3. ابن حجر، ج۱، ص۱۷۶ و ۲۶۵.
  4. ابن حجر، ج۵، ص۴۶۱؛ ر. ک: مدخل امیه شاعر.
  5. محمدی، رمضان، مقاله «ابی بن امیة بن حرثان بن اسکر کنانی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱-۲.