امامت امام حسن مجتبی در معارف و سیره نبوی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث امامت امام حسن مجتبی است. امامت امام حسن مجتبی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امامت امام حسن مجتبی در معارف و سیره نبوی - امامت امام حسن مجتبی در کلام اسلامی - امامت امام حسن مجتبی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

سلیم بن قیس به نقل از امیرالمؤمنین (ع) و سلمان و ابوذر و مقداد می‌نویسد: روزی رسول خدا (ص) به حسن و حسین که در حال آمدن بودند، نگاه کردند و فرمودند: "به خدا قسم، این دو آقا و سرور اهل بهشتند و پدرشان از آنها بهتر است. بهترین و دوست داشتنی‌ترین و گرامی‌ترین مردم نزد من، پدر شما و سپس مادرتان است. هیچ کس با فضیلت‌تر از من و برادر و وزیر و خلیفه‌ام بعد از من در میان امتم و صاحب اختیار هر مؤمنی بعد از من، یعنی علی بن ابی طالب، نزد خدا وجود ندارد. آگاه باشید! برادر و خلیل من و وزیر و برگزیده‌ام و خلیفه بعد از من و صاحب اختیار هر مؤمنی بعد از من، علی بن ابی طالب است؛ زمانی که علی از دنیا برود فرزندم حسن، جانشین اوست. زمانی که حسن از دنیا برود فرزندم، حسین جانشین اوست، و سپس نُه امام از فرزندان حسین جانشینان او هستند و آنها هدایت گران هدایت شده‌اند. آنها همراه حق هستند و حق همراه آنان است، و تا روز قیامت، حق را رها نمی‌کنند و حق نیز آنها را رها نمی‌کند. آنها مایه قوام زمین هستند که زمین به خاطر آنها آرام گرفته است. آنان ریسمان محکم خدا و دستاویز محکم خدا هستند که گسستنی برای آنها نیست. آنها حجت‌های الهی در روی زمین و شاهدان خداوند بر مخلوقات و خزانه‌داران علم الهی و معدن‌های حکمت اویند. آنان همانند باب حطه در بنی اسرائیل هستند که هر فردی از آن داخل شد، مؤمن و هر کسی که از آن خارج شد کافر بود. خداوند در قرآن، اطاعت آنان را واجب شمرد و به پذیرش ولایت آنان امر فرموده است. هر کسی از آنان اطاعت کند، از خدا اطاعت کرده و هر کسی از امر آنان سرپیچی کند، خداوند را نافرمانی کرده است".

منابع

1. روستایی، اکبر، حسین بن علی بن ابی طالب، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱