اِسناد

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

اِسناد: ذکر سند حدیث.

مفهوم اسناد در اصطلاحِ علم درایه و رجال که مقابل ارسال به کار می‌رود، عبارت است از نقل حدیث با ذکر نام همه راویانی که آن حدیث را از معصوم(ع) نقل کرده‌اند.[۱]

اسناد گاه در مفهوم سند نیز به کار رفته است؛ چنان‌که گفته می‌شود اسناد این حدیث صحیح است.[۲] تفاوت اسناد به مفهوم نخست با سند در این است که سند به مجموع راویان حدیث اطلاق می‌شود، امّا اسناد، نقل حدیث همراه ذکر سند آن است.

سنّت از منابع احکام شرعی است. در درستی استدلال به سنّت چند عنصر دخیل است که صحّتِ سند و قابلیّت آن برای اعتماد و استناد، از جمله این عناصر است؛ به این معنا که استدلال به یک حدیث بر اطمینان به صدور آن از معصوم(ع) متوقّف است، و از راههای حصول اطمینان به صدور مذکور بودن سند روایت تا معصوم(ع) و موثّق بودن راویان آن طبق موازین علم درایه و رجال است[۳].[۴]

منابع

پانویس

  1. مقباس الهدایة، ج ۱، ص۲۰۲؛ مبسوط در ترمینولوژی حقوق، ج ۱، ص۳۸۲
  2. الرواشح السماویة، ص۱۹۷
  3. الموسوعة الفقهیة المُیَسَّرة، ج ۳، ص۲۸۸ ـ ۲۹۰.
  4. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۵۱۸.