بحث:آراستگی و پیراستگی در معارف و سیره نبوی

عطر زدن

عطر زدن و خوشبو بودن را می‌توان از مهم‌ترین نمودهای اخلاق تزین به شمار آورد که به صورت طبیعی برای همه بشر مطلوب است. این ویژگی نیز یکی از سنن و خصلت‌های انبیا به ویژه پیامبر اکرم(ص) معرفی شده است. التزام پیامبر(ص) به عطر و خوشبو بودن به قدری بود که مردم از بوی عطر او متوجه حضورش می‌شدند؛ به فرموده امام صادق(ع) آن حضرت را مشکدانی بود که پس از هر وضو بلافاصله آن را به دست می‌گرفت و خود را معطر می‌ساخت. تلازم میان آن حضرت و بوی خوش به گونه‌ای بود که در شب‌های تاریک، پیش از آنکه در یک مسیر، خود حضرت دیده شود، بوی خوش او استشمام می‌شد.

عطر از جمله چیزهایی بود که چون به پیامبر اکرم(ص) اهدا می‌شد، حضرت آن را می‌پذیرفت و چه بسا بهترین هدیه مورد علاقه ایشان بود. چون عطری به ایشان تعارف می‌شد، ضمن آنکه خود را بدان معطر می‌ساخت، می‌فرمود: «بویش نیکو و حملش آسان است». پیامبر اکرم(ص) بیشتر از پولی که صرف خرید غذا می‌کرد، برای خرید عطر هزینه می‌نمود و از میان عطرها بیش از همه، «مُشک» و «عود» را دوست می‌داشت؛ به گونه‌ای که آثار استعمال مشک در فرق سرش مشاهده می‌شد. آن حضرت از عنبر نیز بهره می‌جست و این سه، از جمله عطرهایی بودند که چون رنگ نداشتند، مردان از آنها استفاده می‌کردند و به همین رو معروف به «ذکورالطیب» بودند. از خود آن حضرت در این باره نقل شده: «عطر مردان بوی آشکار و رنگ پنهان دارد و عطر زنان رنگ آشکار و بوی پنهان».

غالیه نیز از عطرهای مورد استفاده حضرت بود که [گاه] همسرانش او را بدان خوشبو می‌ساختند. رسول خدا(ص) در روزهای هفته، یک روز در میان و در روز جمعه -به سفارش جبرائیل- ملتزم به معطر ساختن خویش بود و اگر عطر نمی‌یافت، لباسِ رنگ شده با زعفران را مرطوب می‌کرد و بر چهره می‌نهاد و گاه همین کار را با روسری‌های معطر همسرانش انجام می‌داد.