بحث:احسان
نضرة النعيم ج۲
- الإحسان
- الإحسان لغة
- الإحسان اصطلاحا
- حقيقة الإحسان
- درجات الإحسان
- القيمة التربوية للإحسان
- الإحسان من أهم وسائل نهضة المسلمين
- إحسان الله إلى عباده
- بين الحسنة والإحسان
- فمن معاني الحسنة
- منزلة الإحسان
- بين الإحسان والإنعام
- بين الإحسان والعدل
- شمولية الإحسان واتساع دائرته
- ميادين الإحسان كما جاءت في القرآن الكريم
- الآيات الواردة في “الإحسان”
- أولا: الإحسان من صفة الله - عز وجل -
- ثانيا: الإحسان من صفة الأنبياء وصالحي المؤمنين
- ثالثا: أمر الله - عز وجل - بالإحسان
- رابعا: عاقبة الإحسان
- أ - معية الله للمحسنين (وكفى به شرفا)
- ب - حب الله للمحسنين (وكفى به جزاء)
- ج - جزاء الإحسان في الدنيا والآخرة
- الأحاديث الواردة في (الإحسان)
- الأحاديث الواردة في (الإحسان) معنى
- المثل التطبيقي من حياة النبي(ص) في (الإحسان)
- من الآثار وأقوال العلماء الواردة في (الإحسان)
- من فوائد (الإحسان)
مطلب
احسان، به معنای نیکی کردن به دیگری، نیکوکاری، خیررسانی و کمک به نیازمندان، عطا و بخشش است. احسان از ریشه حُسن است و هم کار نیک انجام دادن است، هم کاری را به نیکویی و شایستگی انجام دادن. خداوند برترین محسنین است و از او به "قدیم الإحسان" یاد می‌شود. خداوند، هم به بندگانش نیکی و بخشش کرده، و هم کاری را که انجام دهد و چیزی را بیافریند، در کمال استواری و خوبی و بدون نقص انجام میدهد. احسان به پدر و مادر، به مردم فقیر و به خویشاوندان از توصیه‌های قرآن است. هر کس نیکی کند به خودش برمی‌گردد و خداوند هم محسنین را دوست می‌دارد و به عدل و احسان فرمان میدهد ﴿إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ﴾[۱]. در اصطلاح دینی به کارهای خوب و پاداش‌های شایسته "حسنه و حسنات" گفته می‌شود[۲].
پانویس
- ↑ «به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن فرمان میدهد» سوره نحل، آیه ۹۰.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۱۹.