«صفار در طرح واره خویش، به وسایط و ابزارهای دریافت علوم نیز توجه داشته است. او به صورت مشخص از دو مخلوق خداوند با عنوان "روح القدس" و "روځ من أمره" سخن می‌گوید که خداوند در تمامی انبیا و ملائک خویش یکی از این دو روح را دمیده، اما در اهل بیت(ع) هر دو روح را به ودیعت نهاده است.[۱] ایشان علوم خویش را از رهگذر این دو در می‌یابند. روایت کتاب او روح القدس را چنین معرفی می‌کنند: روح القدس روحی است درون انبیا و اوصیا که دچار آفت و تغییر و دست خوش لهو و لعب، خواب، سهو و غفلت نمی‌گردد.[۲]انبیا و ائمه(ع) به واسطه روح القدس از تمامی اشیا، ماورای عرش و زیر خاک، آگاه می‌شوند و آنچه را در شرق و غرب، خشکی و دریا و طبقات زمین است، مشاهده می‌کنند. تمامی پیامبران لزوماً با روح القدس مبعوث می‌شوند و بار نبوت را آن می‌کشد. روح القدس بعد از پیامبران به امام منتقل می‌شود. هرگاه حکم و جواب مسئله‌ای نزد ائمه(ع) حاضر نباشد، روح القدس آن را به ایشان می‌رساند»[۳].
