بحث:عبدالله بن زبیر
مقدمه
فرزند زبیر بن عوام و از مخالفان اهل بیت(ع). وی وابستگی به امویان داشت و از عوامل عمدۀ انحراف پدرش زبیر از خطّ امام علی(ع) و افروختن جنگ جمل بود. حضرت علی(ع) می‌فرمود: زبیر پیوسته مردی از ما خاندان بود، تا آنکه فرزند شوم او عبدالله بزرگ شد [۱] و این نشان دهندۀ تأثیر منفی پسر بر پدر است.
در جنگ جمل، زبیر تصمیم گرفت از جنگ کناره‌گیری کند، امّا پسرش با شیوه‌های مختلف او را به جنگ واداشت. در همین جنگ، عبدالله بن زبیر زمام ناقۀ عایشه را در دست داشت و از او دفاع می‌کرد. وی در سال ۷۳ هجری در زمان عبدالملک مروان و حملۀ حجّاج به مکّه، به دار آویخته شد [۲].[۳]
پانویس
- ↑ «مَا زَالَ اَلزُّبَيْرُ رَجُلاً مِنَّا أَهْلَ اَلْبَيْتِ حَتَّى نَشَأَ اِبْنُهُ اَلْمَشْئُومُ عَبْدُ اَللَّهِ »؛ نهج البلاغه حکمت ۴۵۳
- ↑ مروج الذهب ج۳ ص ۱۲۲
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۰۴.